Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Hij is niet zwart

Gisteren keek ik naar een herhaling van de serie House. House is een onbeschofte arts die zijn medewerkers, patiënten en directeurs constant op het verkeerde been zet, door alle mooie woorden die we gebruiken om in vreselijke omstandigheden ons overeind te houden. Het prettige van de serie is, dat die vreselijke omstandigheden schering en inslag zijn in het ziekenhuis waar House werkt en iedereen beledigt.

Ik hou wel van onaangepaste typen. Zeker als ze, zoals House, ook nog geniaal zijn en problemen oplossen die niemand anders oplost. Iedereen accepteert daarom steeds weer de vernederingen die House iedereen toebrengt.

Wat bij House ook gebeurt, is dat soms een patiënt sterft. Dit ondanks de genialiteit van House. Bij de herhaling was dat weer het geval. Het ging hier om een jongen die aan straling overleed, straling die hij had opgelopen door een cadeau van zijn vader. Die vader hield zielsveel van zijn zoon en omgekeerd ook en juist daarom had de zoon dat cadeau bij zich gehouden. Beiden wisten niet dat het radioactief was.

Ik kende de aflevering. Ik had de jongen al een keer zien sterven. Maar in mijn herinnering was de jongen blank geworden. En niet zomaar blank; de zoon die negroïde was, had in mijn herinnering niet alleen een andere huidskleur, maar ook Arische trekken in zijn gezicht gekregen – van rond was het een lang gezicht geworden. Heel gek.

Blijkbaar had ik me zo geïdentificeerd met deze jongen, dat ik hem in mijn herinnering volledig verblankt had. Het kostte me tijd om te ontdekken, dat ik deze uitzending al eerder gezien had. En toen wilde ik hem niet meer uit kijken.

Ik vond het een te aangrijpend verhaal.

Schrijver: Jan R. Lunsing, 20 januari 2011


Geplaatst in de categorie: maatschappij

2.3 met 3 stemmen 220



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)