Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Gaan voor die stuifmeelkoerier!

Heeft een dichter nog invloed? Amsterdams stadsdichter Frank Starik trok erop uit deze week om Stedelijk en Rijksmuseum eindelijk weer open te krijgen. Stedelijk is weer vertraagd, zoals we inmiddels weten. Faillissement van verbouwer Midreth. Terwijl het Stedelijk in navolging van het Rijksmuseum vorig jaar ook had gekozen voor tijdelijke exposities. In een deel van het gebouw, als teken van leven en hoop in de overgang.

Niet het Stedelijk Museum heeft daarbij recht van praten, de Gemeente gaat erover. Die is eigenaar van het gebouw, besteedt uit. De verantwoordelijke wethouder Carolien Gehrels wist al ruime tijd van de opnieuw uitgestelde oplevering maar zwijgt ook nu nog. De Amerikaanse directeur Ann Goldstein echter spreekt vrijdag 25/02/2011 onomwonden in de Volkskrant.
Frank Starik deelde duizend kaarten uit met zijn wrange protestgedicht:

MUSEUM

Alles komt goed. Tijd gaat voorbij met een vloek
en een zucht. Wat nieuw is zal oud zijn. Waar je
naar zocht raakt toch zoek. Wat dicht leek kan open.
Donker bleek licht. Blijf hopen. Alles komt terug.

Onder het doek. Een gereinigde gevel. Zalen vol
bouwstof. Een man die met zijn vinger de tijd
wegpoetst. Aanwezig. Afwezig. Alsof. Wat we
bewaren bestond al. Alleen jouw ogen nog niet.

Laten we doen alsof je wat ziet. Leef
in vertrouwen. Wat oud was zal nieuw zijn.
Blijf bouwen. Alles wat zoek lijkt komt terug.

Straks valt het doek. Echt. Tijd gaat zo vlug.
Alles komt goed. Alles komt terug. Alleen jij
niet. Kijk dus. Ga open.
F. Starik voor het Stedelijk Museum, 23 februari 2011



De klanten van Albert Heijn namen het gedicht aangereikt op de roltrap in ontvangst. Zojuist passeerde ik het Stedelijk met de tram en weer voelde ik de pijn. Waar nu al jaren een foeilelijke bouwschutting staat had gewoon de Sandbergvleugel nog kunnen staan. Wat hebben we een plezier gehad, met al die wisselende tentoonstellingen.

Daar werd echt over kunst gepraat, de tongen kwamen los! Komt niets voor in de plaats! En dan te weten dat Gehrels de eerste steen gooide, gevolgd door interim-directeur Gijs van Tuyl met zijn bulldozer. In 2006.
Daarmee is misschien wel de toon gezet voor veel narigheid. Het koude nodeloos minachtende machtsvertoon verlaagde de drempels naar belendende sferen. We zien dat vaker, straalt de opdrachtgever geen innige respectvolle vertrouwensband uit naar kwetsbare beleidsonderwerpen dan heeft dat weerslag.


Frank blijkt volgens Het Parool weinig hoopvol dat er naar de dichter geluisterd zal worden. Toch blijven gaan Frank! Zie jezelf als de koerier van ongewenst nieuws. Voor de Gehrelsen van deze aarde geen echt nieuws, ze zullen er geen moment door van streek raken. De dichter kan voor de stem zorgen tegen de vanzelfsprekendheid.

Vergelijk het met tomaten. Hele struiken moeten opschrikken om hun stuifmeelkorrels in de bloempjes los te laten. Ik deed dat als kind door met bamboelatjes tegen ijzerdraden aan te slaan waar de struiken tegen waren opgebonden. Hard, maar met gevoel, een jongen met een missie! Ik speelde toen naast de hommel voor stuifmeelkoerier bij de tomatenbloempjens. Zoals de Pijlstaartvlinder dat doet bij de Witte Schone (Mirabilis Longiflora in Arizona), de ringstaartmaki bij de Zuilcactus, de Spinnendoder bij de Zijdeplant.

De dichter die zijn hart laat spreken neemt het op tegen de grijze doordenderende realistische vergruizende haalbaarheidsmachines. Door ze op te schrikken en schudden. Zijn gedichten lichten gelijk de stuifmeelkoeriers de stoffige bladen op om wat schoon en kwetsbaar is te laten voortbestaan. Met effecten die vaak niet zichtbaar zijn, op kleine innerlijke deeltjes....


Zie ook: http://eropuit.blog.nl/po...jk-amsterdam-voorlopig-niet-op

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 26 februari 2011


Geplaatst in de categorie: moraal

4.5 met 4 stemmen 191



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)