Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Zo moeder, zo badeend

Vrijdag was geen goede dag. Toen kwam een collega na vier maanden zwangerschapsverlof terug werken. En we zouden het geweten hebben. Van hoeveel melk ze de dag voordien nog afgekolfd had tot de kleur van de ontlasting, want het kind was een beetje ziekjes de laatste tijd. Een lichte bronchitis had de dokter gezegd. Zelf wist ze wel beter: het voelde dat zijn mama terug moest gaan werken. Ja, kindjes, onderschat ze niet. Zeker dat van Tineke niet, want zo heet de collega, al zullen we haar vanaf nu Trieneke noemen, om de gelijkenis met bestaande personen te verdoezelen.

Ik had nooit gedacht dat er aan de beschaafde kant van deze wereld iemand zou rondlopen die Trieneke wilde zwanger maken. Twee keer dan nog, want ze had twee jaar geleden ook al een kind op de wereld gezet. Trieneke zal op z’n zachtst gezegd nooit een missverkiezing winnen, noch heeft ze enige aanleg om ook maar íets interessants te vertellen. Ze heeft altijd gezegd dat ze nog het liefst voor de klas zou staan, want betuttelen en alles beter weten, daar is ze goed in. Maar het lot vond dat het nog een eitje te pellen had met mij en ze is dus mijn collega geworden.

Ze was de laatste maanden natuurlijk al een paar keer langsgekomen. Om het kind te tonen. Gemiddeld om de twee weken. Dan ging iedereen in een grote kring rond haar en de baby staan. Ik niet. Ik had vergaderingen voor te bereiden, mails te beantwoorden, Patience te spelen. Ik was ook de enige die geen doopsuiker gekregen had bij de geboorte. Omdat ik geen geld gegeven had om bij te leggen voor een cadeau. Haar man was het doopsuiker op een morgen komen uitdelen. Toen ik aankwam, stond er op elke bureau een gele badeend met een zakje doopsuiker gewikkeld rond het nekje. Niet op mijn bureau. Ik heb nog gezocht. In mijn lade, tussen mijn archief, misschien was het op de grond gevallen. Ik deed alsof ik er niet om maalde. Het was trouwens een lelijke badeend. Zo moeder, zo badeend.

Maar nu was ze dus terug, voor lang. Haar bureau was in een mum van tijd omgetoverd tot een heiligdom. Links en rechts van haar computerscherm prijkten ze, de foto’s van haar laatstgeborene. Sander, zo heette het kind in kwestie en het was te zien in zijn badje met kikker, in zijn badje met geel badeendje, in zijn wiegje met rammelaar, in zijn wiegje zonder rammelaar. Tussen de foto’s van Sander stonden ook foto’s van de eerstgeborene: Sanne. Je herkent het soort moeders waar je liever niets mee te maken hebt van ver: als ze hun kinderen willen laten allitereren. We zagen Sanne in de tuin met hond, Sanne in de zandbak, Sanne in bad met Sander, Sanne zuigend aan mama’s linkerborst, Sanne zuigend aan mama’s rechterborst. Er zijn dingen die je liever niet ziet. Hopelijk heeft ze tussen het afkolven door nog tijd om af toe een column te lezen.

Schrijver: Johan De Smet, 6 maart 2011


Geplaatst in de categorie: geboorte

4.8 met 62 stemmen 564



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
6 maart 2011
Je liefdesverklaring voor Trieneke met bewondering gelezen, snap dat je haar volle melkborsten niet kunt versmaden! Geeft niks, er zijn zoveel mannen ten prooi aan onvolwassen moederprojecties!
Naam:
J.de Groot
Datum:
6 maart 2011
Email:
joke190411telfort.nl
Geen kolfje naar je hand dus...
Snap het!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)