Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Hoe gevoelig ligt de liefde

Overkomt iedereen, de verliefde klik in den vreemde met ogen lippen alles hoe onwaarschijnlijk plots vertrouwd. De herkenning uit onderhuidse bestanden, uit de ziel mogelijk, van zoveel tegelijk in fracties van een seconde. Vormen die volstrekt natuurlijk pasklaar voor jou gegoten lijken. Om je met alles wat zacht hard maar vooral waarachtig voelt, op te storten. Gelukkig weerhouden door nog enig realiteitsbesef – aan de grond genageld.

Het kan niet van één kant komen. De minste herkenning bij de onbekende dame, een zwerfblik die gloeiend stil valt bij jou telt al. Een vertrouwelijk lachje dat haar losmaakt van de groep. Signalen die de warwinkel in beweging zetten. Een schokmoment waarin de roekeloosheid zich aankondigt. Alles opzij voor het gevoel echt te leven. De stress die er inschiet. Hoe zeker ben je.

Beheerslijntjes waarmee de mens zich normaliter staande houdt laten los. Een zekere zwaarmoedigheid komt op. Stille pendant en kompaan van overmoed. Je zucht diep, zegt ‘hier kerel sta je en je zult ervoor gaan’. Trillend op je benen. Overgave, verlies aan grip. Je hersenen werken koortsachtig.

Een mens kan zich ertegen wapenen. Leven in de luwte. Maar immuniseren, nee. Het gebeurde mij dus ook weer. Ik zei ‘Mens durf te leven. Misschien je laatste, eindelijk de ware liefde’.
Sommigen kunnen naar schijnt dan nog gedreven beheerst sturen. Ik niet. De hunkering wordt obsessief. Dat geeft bedrijfsrisico’s. Meestal kom ik dan mezelf tegen, nu trof ik mijn aanstaande geliefde. Met een ongelukkige move. In de almaar doorkletterende regen, ik bespaar u details. Te pijnlijk. Zij vertrok. Ik, ik had het nakijken. Haar sprekende vormen vervaagden tot grijze schimmen en verdwenen geleidelijk in een doorgelopen waterig beeld. Treurig, dieptreurig.

Een week volgde van liefdesverdriet met veel tv. Ik keek naar de premier die zei dat ik blij moest zijn. Omdat hij me het land terug ging geven. Iets wat ik nog nooit had bezeten. Mijn droom was afgepakt. Mark Rutte gemenerik snikte ik.
Een uitdagend blondje in een panel. Meestal leidt dat af. ‘Inderdaad’ zei ze tegen Fleur Agema(PVV) ‘Je hebt gelijk. Zandvoort kiest PVV vanwege al die lastige Marokkaantjes aan strand. Maar ik gebruik andere woorden.’
Sabine Uitslag - CDA. Ik brulde ‘Sabine zeg dan in godsnaam iets anders. Iets menselijkers.’
Maar nee. Sabine had er ‘gewoon’ geen andere woorden voor.
Vreselijk, ik wilde oprukken naar Den Haag maar het was nacht en het vroor. Bovendien zou het vals zijn – mijn politieke oordeel werd vertroebeld.

Wanhoop, en het hield maar niet op. Waarom was ik nou nooit burger in balans, maatkostuum met hypotheekaftrek auto keurige mevrouw met brede interesses.
Ik ging woedend naar de bibliotheek. Op zoek naar een verklaring. De zoveelste keer. Ik trok blind ‘Hoog Sensitieve Personen’ van Elaine N. Aron uit de kast. Haar beginvraag ‘Hoe blijf je overeind in een wereld die je overweldigt’ leek de mijne.
Met haar zelftest ‘Ben je hoog sensitief’, 23 ja/nee vragen. Met 17 ja’s bleek ik HSP – hoog sensitief persoon!
Kan ik niks aan doen, erfelijk! Elaine beschrijft herkenbaar wat mijn mensentype allemaal moet doormaken! Niets in deze wereld is op ons afgestemd! Precies zoals het is!

Een ongesigneerd briefje los achterin het boek geeft echter meer dan troost.De tekst:
‘Hee jij!
Ik wens je het allerbeste toe!’

Ik hol er onmiddellijk mee naar de bibliothecaris want dit is teveel voor mij alleen.
Hij vindt het hoogst opmerkelijk. Onderwijl zie ik hem denken 'wat een hopeloze zenuwenlijder. Als die maar niet uit de bocht vliegt.'
Het raakt me even totaal niet.

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 5 maart 2011


Geplaatst in de categorie: verdriet

4.5 met 12 stemmen 248



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Wee
Datum:
5 maart 2011
Wat een mooi en herkenbaar schrijven!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)