Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Liefde op een snorfiets vereeuwigt

Hoe staat het met onze kansen dat na de dood een biografie volgt? Eeuwenlang was het duidelijk. Levensverhalen werden opgetekend door heersers en tirannen om hun godvergeven uitzonderlijkheid te tonen De kerkelijke prelaten lieten heiligenlevens schrijven om de lat op aarde hoog te leggen. Wij van het gewone volk zondaars en geknechten, bleven buiten. Maar hoe staat het nu, met alle democratisering?

Voor mij persoonlijk leek eerlijk gezegd nooit veel soeps om vast te leggen. Wat ik ook bij me zelf monitor ik verwacht geen biografie na de dood. Hoewel ik bescheiden blijf: het is niet aan mij.
Ik hinkel, zelfs nog op twee benen. Met het gevoel steeds aan alle kanten te splijten en doodlopend te vertakken. Daar komen nu geheugenstoornissen bij die de restkansen van deze senior verzieken.

Neem maandag toen ik in de kroeg kwiek bij de koffie een spiritueel sprongetje wilde maken naar een leuke mevrouw. Met een filmbespiegeling, losjes inpakkend, smeuïg. Maar nee, mijn geheugen zette me voor schut. Met toch beelden vers voor ogen. Maar ik zocht brabbelend naar woorden. In verlegenheid zelfs de anderen om invulling vragend. Voor NB mijn eigen gat in de infomarkt.

Laat mij dan nu kortelings uitduiden wat ik wilde zeggen:

‘Vrijdagavond kwam 'Lila Dit Ca' regie Ziad Doueiri op Ned 2. Niet gezien? Echt niet? Had juist zo’n sensitief type als u niet mogen missen. Schoonheid luistert!
De film is een liefdesverhaal – puurder kan niet. Al is de vorm ongebruikelijk. Meteen al. Lila een blank mooi 16-jarig meisje in een Arabische buitenwijk. Dat zich een engel waant en ervan uitgaat dat de mensheid normaal is. Leuke dingen kunnen gewoon. Zoals Chimo, bloedmooie introverte Algerijnse jongen verleiden. Met de vraag ‘Wil je m’n poesje zien’.

Alle mannen zijn in de ban maar Lila kiest Chimo. Die grote moeite heeft met haar pikanterie: stoere praatjes alsof seks voor haar geen geheimen kent. Speels, plat ook maar wie Lila eenmaal kent weet van haar onschuld wel beter.
Chimo niet voor zulke damespraat opgevoed geeft schoorvoetend mee. Geen seksscènes, opwinding genoeg
Het probleem is de buitenwereld. De kijker voelt de helse jaloeziefurie per shot aanwakkeren. Door merg en been. Vluchten kan niet meer. De dreiging zwelt aan, je voelt dit loopt fout af. Meer verklap ik niet.

Behalve dan dat ze op één snorfiets onder engelenzang van Air door een verlaten fabriekswijk toeren. Een droom in echte zon wind en lucht. Je voelt hoort ruikt alsof je meefietst. Zo naturel!
Beauty, dit is niet zomaar een film. Dieper kan in dit tijdgewricht bijna niet.’

Zo ongeveer dus. Op papier kan ik het nog. Ik meen het.
Prof. S.Dresden zag in 1990*: vooruit ‘we zijn net zover als we waren.’ Al is de invulling veranderd: het zijn naast machthebbers kunstenaars die een biografie verdienen. Inderdaad Vahina Giocante(Lila) en Mohammed Khouas(Chimo) verdienen gegarandeerd een biografie.

Die zitten immers tot in de eeuwigheid samen op dat rijwiel. Als fietser ben ik overtuigd: echte kunst geeft meer levensverhaal. Bij mij lazeren de liefjes van het bagagerek af.
Dresden noemde mensen die niet interessant zijn voor biografieën ‘die Fabrikware der Natur’. In het spoor van Schopenhauer. Maar hij zag het wel ruimer dan die filosoof. Ook de doorsnee mens heeft wel iets bijzonders schrijft hij maar te weinig. Wij passen beter schreef Dresden in een roman.

Ik heb er nu dankzij de film vrede mee. Trouwens, Fabrikware der Natur heeft ook wel iets.


* Maatstaf 9/10: S.Dresden – De biografie als valstrik, blz 48

www.youtube.com/watch?v=dtsjn3KkKrI&NR=1


Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=M20lsohQ4TQ

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 19 maart 2011


Geplaatst in de categorie: film

4.1 met 9 stemmen 213



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)