Rust zoeken

In de wachtruimte op het perron is het niet warm maar ik ben in ieder geval verlost van regen en wind. En het is er rustig. Vier banken staan er, drie daarvan zijn bezet. Ik kies natuurlijk de lege bank. Zo gaat dat, als er vier banken zijn en vier individuen, dan zitten die vaak elk midden op een lege bank. De mijne is het dichtst bij de deur, dus als er iemand binnenkomt zal ik het meeste last hebben van tocht. Het duurt nog een kwartier voordat de trein komt, dus ik kan wel wat werken. Ja, kan dat wel? Even snel kijken wie er samen met mij wachten.

Een oude vrouw leest een tijdschrift en een man bladert in papieren. De man tegenover mij kijkt naar buiten en lijkt op iemand te wachten. Ik ben tevreden. Niemand met een mobiele telefoon, een stinkende hamburger of een ritselend zakje met een of andere vette hap. Geen irritant gekwebbel, hier kan ik alvast de notitie pakken die ik van plan was in de trein te lezen. Op het moment dat ik mijn tas openmaak springt de man tegenover mij op. Hij loopt naar de deur.

Hij is sportief gekleed is. Stevige schoenen, vlotte broek, regenjack en rugzak. Hij laat drie mensen binnen, die net als hij de leeftijd van werkenden al een tijd achter de rug hebben. Ze begroeten elkaar hartelijk. Het is gedaan met de rust in de ruimte. “Zijn Karel en Gerda er nog niet”? vraagt de enige vrouw uit gezelschap. De mannen lachen. “Rustig maar Suus, die komen heus wel. Geduld meid, je hoeft vandaag echt niet alleen met allemaal mannen op stap”. Ze lachen luid. Ze raken meteen in gesprek over de lange reis die Karel en Gerda steeds moeten maken naar het station.

Ik stel het lezen van mijn notitie nog maar even uit en hoop dat ik in de trein een rustig plekje vind. Als ik naar buiten kijk zie ik dat vier mensen in stevig tempo op de wachtruimte afkomen. “Oh kijk eens?”, roept de vrouw “Thea en Henk zijn er ook bij. Och wat leuk zeg, dat is nou nog eens een verrassing!” Ze zwaait uitbundig. Ik krijg het benauwd bij de gedachte aan de wachtruimte vol met kakelende mensen. Ik sta snel op, grijp mijn tas en glip net op tijd naar buiten. Dan maar in de regen wachten en hopen dat de trein op tijd komt.

Ik vraag me af waarom ik geen paraplu meegenomen heb. Ik kijk naar de klok, nog ruim vijf minuten, maar het regent gelukkig niet hard. Op dat moment klinkt de stem van de omroeper. Tien minuten vertraging. Het gaat moeilijk worden vandaag, ik vrees dat ik in de trein ook geen rust zal hebben.

trein rust rust

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.1 met 7 stemmen 175