Oud zijn, jong voelen
Ach ja, we worden allemaal ouder. Dat cliché overvalt me regelmatig. Deze week ook weer, terug fietsend van een gesprek met een vroegere vriend. Jaren niet gezien en dan merk je ineens hoe oud iemand geworden kan zijn en hoe oud je zelf bent.
Maar de zon scheen en ik kwam toevallig langs een ijssalon, dus hup, even wat verfrissing. Voor mij stonden twee oude dames. Ze deden er lang over om een keus te maken. Ze vertelden elkaar welke smaken ze lekker vonden. Nadat ze eindelijk allebei twee bolletjes gekozen hadden, moesten ze nog hun euromuntjes bij elkaar zoeken.
Ik was sneller klaar en liep met mijn ijsje naar buiten. Ik slenterde langs een paar winkels en draaide gedachteloos aan een rek met postkaarten. Op dat moment zag ik een oude vrouw dichterbij schuifelen, een beetje kromgebogen, leunend op een wandelstok. Ze had een hoekig gezicht, niet mooi, nogal rimpelig. Ze droeg een verschoten regenjas. De vrouw keek niet op of om, maar kwam doelbewust in mijn richting bij de molen met postkaarten.
Ik deed een paar stappen naar achteren zodat zij wat meer ruimte had. Ze leek het niet te merken, draaide voorzichtig aan de molen en bekeek aandachtig de kaarten die er in zaten. Ze nam de tijd, net als de vrouwen in de ijssalon. Als je oud bent, kies je bewuster. Ze pakte met haar oude vingers voorzichtig verschillende kaarten uit het rek, maar stopte ze allemaal weer terug. Op één na, een foto van een oude vrouw op een skateboard, met een streperige achtergrond die een enorme snelheid suggereerde.
Ze draaide zich langzaam om, schuifelde naar de ingang van de winkel en keek heel even naar mij. Toen glimlachte ze.
Geplaatst in de categorie: maatschappij