Je hart schenken
Mensen uit Staphorst en Urk staan hun organen na hun dood niet af. Dat wees een enquête deze week uit. De meeste Nederlanders denken er trouwens net zo over. Slechts een derde vulde het donorformulier in. Minder dan een kwart stemt ermee in dat hun lichaam na hun overlijden wordt hergebruikt.
Ook ik ben geen donor van organen of weefsel. Wel heb ik dat netjes geregistreerd. Zodat mijn nabestaanden, en de doktoren precies weten waar ze aan toe zijn. Nee dokter, u hoeft hem niet open te snijden, ook al is ie rigor mortis. Laat de hele boel maar zitten.
Veel pleit vóór het afstaan van organen en weefsel na je dood. Je kunt je medemens helpen. Iemand met een slecht hart, een wrakke nier of lever. Vaak staat die persoon al jaren op een wachtlijst. Elke dag hoopt zo iemand op een verlossend telefoontje. Soms blijkt dat orgaan of weefsel van de donor niet geschikt is voor transplantatie. Maar door ze te bestuderen kan de wetenschap meer inzicht krijgen in de kennis over transplantaties. Door je hart of huid na je dood te schenken maak je een ander dus blij.
Waarom vulde ik dan nee in op mijn donorformulier?
Ik ben bang.
Ik lig op de operatietafel na een zwaar verkeersongeval. De transplantatiearts in het ziekenhuis smeekt om een gezonde, verse lever voor een van zijn eigen patiënten. Mijn behandelend arts constateert bij mij de hersendood.
Hersendood? Ja, iets dat het midden houdt tussen praktisch dood en helemaal dood.
Heeft hij een donorformulier ingevuld? vraagt mijn behandelend arts aan mijn vrouw in de wachtkamer. Ja, dokter, in zijn binnenzak met ja erop. En daar gaat het mes met chirurgische precisie op zoek naar mijn gezonde lever.
Te vroeg?
Stel mijn hart wordt na mijn dood ingebracht bij een zevenvoudig seriemoordenaar. Hij stond op de lijst voor een vers hart. Hij had er recht op. En na een moeizame maar geslaagde transplantatie gaat de seriemoordenaar verder met zijn achtste moord, en de negende...
Of mijn hoornvliezen worden aangebracht bij iemand die voor zijn beroep vivisectie pleegt, iets waar ik mijn leven lang fel tegen was.
Jaren geleden vroeg ik of ik voorwaarden kon verbinden aan mijn ja. Een second opinion dat ik onomkeerbaar dood ben. Door een bij leven gekozen specialist die alleen míjn belang dient. En dat mijn organen alleen worden afgestaan aan mensen die ik oké vind. Het antwoord was: Nee, dat soort eisen voert te ver.
Dus vulde ik nee in omdat ik bang ben voor de gevolgen van simpel ja.
Zie ook: http://www.georgeknottnerus.nl
Schrijver: George Knottnerus, 24 juni 2011
Geplaatst in de categorie: lichaam
Karakteristiek voor jouw manier van reageren is, dat je eerst een aantal pittige, kritische uitspraken doet - bv. "Oude vooroordelen en 'angsten' zijn het" - om die vervolgens te relativeren met uitspraken als "Nou ja, dat is een kwestie van smaak".
Dat ik ethiek en dilemma's ter sprake heb gebracht komt doordat je liet weten 'de echte discussie' elders te volgen. Ik begreep daaruit dat je de wetenschappelijke, medische discussie bedoelde. Maar over de ethische kanten kan iedereen meepraten toch? Vandaar dat ik dat nog 'es noemde in mijn vorige reactie. Voor een 'zinloze' discussie was dit toch een aardige sliert. Enfin, we kibbelen nog wel 'es vaker.
Het lijkt me het beste dat ik over orgaandonatie een beschouwing schrijf, want het is onmogelijk dat onderwerp in een reactiesliert uit te diepen. Ik ben blij dat George dit pittige onderwerp ter sprake heeft gebracht.
Maar het is goed hoor, ik ben toch wel erg benieuwd dat als het ooit nodig mocht zijn, dat deze argumenten dan ook zo naar voren komen, of zeg je dan: och laat mij maar sterven, ik mag die persoon niet zo erg waar de nier vandaan komt...
het idee alleen al...
Ik ben ook tegen orgaandonatie. Wie een orgaan krijgt van iemand anders, neemt vaak eigenschappen van de donor over. Het is net alsof de donor nog in zekere zin leeft en via het donororgaan zijn stempel drukt op de persoon van de ontvanger. Je zou ook kunnen zeggen dat zijn bewustzijn zich gedeeltelijk in de ontvanger heeft genesteld. Moet je een ander daarom met je eigen karakter opzadelen?
Over het verband tussen lichaam en geest is gewoon te weinig bekend. Bovendien is hersendood geen goed criterium om te gaan transplanteren. Heel veel mensen komen dan alsnog weer bij, al of niet na een BDE. Dat zou betekenen dat er vaak organen worden getransplanteerd van mensen, die in principe verder hadden kunnen leven. Onverantwoord dus.
Zelf ben ik bloeddonor geweest en sta ik al diverse jaren als donor geregistreerd. Niet vanwege het puur donor zijn, maar slechts vanwege onomkeerbare omstandigheden! Is er als laatste daad eigenlijk iets mooiers? Wat het niet-doneren vanwege geloofsovertuiging of het juist doneren van organen betreft: zoveel mensen, zoveel meningen. De kans dat na mijn overlijden een slechterik mijn gezonde hart krijgt, is waarschijnlijk te verwaarlozen. Mocht het tegendeel het geval zijn, dan zou ik tegen de ontvanger willen zeggen: 'doe er je voordeel mee'!
Deze bijdrage over serieus maatschappelijk probleem is (voor mij) vlees noch vis. Niet echt lollig. En voor mij te onscherp om werkelijk langs het randje actualiteit te behandelen. Pijnlijk voor chronische patiënten en donoren, lijkt mij. George toont zich vaak als maatschappelijk betrokken. Anders zou je bij deze dagcolumn denken aan goedkoop effectbejag. En dat is vast niet zijn bedoeling.