Eiken geduld
Vandaag leerde ik pas wat geduld was. Ik leefde in de veronderstelling dat ik een geduldig mens ben. Zo heb ik haast meer katten uit bomen gekeken dan er katten in bomen zaten en ook anderen roemen mij soms om mijn geduld. Maar bij wat ik vanochtend las, is mijn gedrag kinderspel. Of dat nog niet eens.
Kunt u wachten tot een eik is volgroeid? Ik weet niet of ze het nu nog kunnen, maar in Norg konden ze het vroeger wel. Daar is een bosje, Norgerholt genaamd. Het is niet een heel groot bos, maar ook niet heel klein. In Norgerholt staan eiken. Tot zover niets bijzonders.
Het bijzondere las ik in een boekje. In Norgerholt werden eiken geplant, waarmee gereedschap gemaakt kon worden en balken voor boerderijen. Stelt u zich eens voor. U kunt alleen een huis bouwen, doordat uw overgrootvader en overgrootmoeder bij hun trouwen een aantal eiken heeft geplant. Voor u. Althans, ze wisten natuurlijk niet dat u er ooit zou zijn, maar ze gokten erop, dat ze kinderen zou krijgen en dat die kinderen zouden krijgen en dat die kinderen zouden krijgen en dat die volwassen zouden worden en dat die een woning zouden willen bouwen. Daarom plantten ze een eik.
Hij wachtte dus niet alleen geduldig tot de eik groot werd, maar ook tot zijn kinderen groot werden en de kinderen daarvan en de kinderen daarvan groot werden. En toen, waarschijnlijk na hun dood, kon iemand de eik kappen.
Dat is eiken geduld.
Geplaatst in de categorie: maatschappij