Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Kannibaalse liefde met herderin

We zien steeds meer schapen in en rond de stad. Zouden ze dat waarderen?
Sinds 5000 jaar voor Christus lijkt steeds geknaagd aan het waarlijk schaapachtig bestaan. Schapen zijn niet van die logge gevaarten als koebeesten loom met hun tong gras afrukkend. Schapen doen meer aan korter graaswerk, die snijden met hun tanden. Op ruigere gronden – berg, duin, heide.

Koeien zijn ontzielde melkwezens. Hun domesticatie lijkt mij doorgeslagen. Één en al lamlendigheid voor de literproductie. Inheemse beeldvorming nooit door westerns verstoord. Alleen Rahwide bracht koeien in veestapels gedreven van San Antonio(Texas) naar de veemarkt van Sedalia(Missouri). Naar een andere weide.

Bij schapen is trek het oorspronkelijke leven. In kuddes met herders bellen en honden. Weideschapen zijn een crime. Een schaap heus is ontiegelijk meer geit dan koe! Dartele lammetjes in de wei zijn weerzinwekkend. Op de Jammerdaalse Heide zijn ze beter op hun plek. De kudde bij het kleiige Sneek roept daarentegen vraagtekens op.
Liefst echter zie ik schapen in gebergten. Wellicht een persoonlijke afwijking bedacht ik deze week. Ontroerd door Mary-Anne Goossens. De Limburgse die woensdag wonderbaarlijk werd teruggevonden. Vanuit het Spaanse Nerja achttien dagen verdwaald.

Mij overkwam iets vergelijkbaars. Herinneringen daaraan overspoelden me plotseling.
We, mijn verloofde en ik, verbleven in een hosteria diep in de Pyreneeën. Westelijk van Parc Nacional d’Aigüestortes. Hoe hartelijk ook, men sprak onverstaanbaar Catalaans. We raakten steeds meer op elkaar aangewezen. De toestand werd acuut volstrekt onhoudbaar. Pacificeren kon niet meer. Ik nam mijn verantwoordelijkheid en vertrok. Met een rugzak vol broden chocoladebrokken noten rozijnen gedroogde appeltjes en een mariamedaille.

Ik klom omhoog, niet wetend waar naartoe. Onderweg kale landschappen met sneeuw ijsvlakten meertjes vallend gesteente niet te plaatsen geluiden. Vaak in de mist. Soms regende of stormde het. Dan zocht ik luwte achter rotsen of steile wanden. Soms kwam ’n uiltje langs of een onbekend vogeltype. Één lammergier die van me schrok.

Ik werd steeds stabieler erkennend verdwaald te zijn. Soms dalend naar hoopvoller groen. Te schraal om maar te denken aan gras met rozemarijnblaadjes. Zoals Mary-Anne vond. Om ons klimaatverschil aan te geven. Maar daarna steeg ik weer voor perspectiefbehoud. Uitgemergeld door kou en honger zag ik mijn einde nabij.

Tot ik schapen zag en daarachter de herderin Rosa. Gehuld in zeven dikke lagen die we beneden lompen zouden noemen. Mijn redding. Ze zwierf met haar kudde al zo’n vijftien jaar rond. Een spirituele aardse schoonheid, één met de natuur. Haar vuurtje warmde weldadig. Waarna wij ongelooflijk klikten met handen en voeten en vrijwel pardoes op elkaar vielen.

Dagenlang trokken we over bergen spleten en spelonken door valleien langs gevaarlijke rotspartijen. Samen drinkend uit koele riviertjes. Hoe wonderlijk op hun gemak waren de schapen met ons. Door het naast elkaar de ruimte laten om te genieten. Dan voelt men hoe dat stimuleert. Misschien tot één van mijn blindste verliefdheden. Onvoorstelbaar buitenissig en hartstochtelijk vreeën wij in die onbewoonde wereld. Vreemd genoeg krijg ik bij de herinnering kannibaalse oprispingen. Echt liefhebben lijkt vaak elkaar opeten.

Het mocht niet zo blijven. Ik werd te bezorgd om mijn vermissing. Rosa wees me verdrietig de weg. Beneden viel dat echter reuze mee. Ik werd helemaal niet vermist. Mijn verloofde was allang naar huis. Terug kon evenwel niet meer. Er was geen weg naar Rosa toe.

Sindsdien baren de schapen me zorgen. Neem die op de dijken. Ze vreten bomen en struiken weg, stampen de grond aan. Trekken in kuddes is er niet bij. Krijgen ze wel genoeg kruidachtigen voor de kiezen? Zouden ze niet liever tegen ’n Pyrenee aan scharrelen?


Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=Sl2fONPgIJE

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 9 juli 2011


Geplaatst in de categorie: liefde

4.6 met 14 stemmen 260



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Monique Methorst
Datum:
9 juli 2011
Email:
moimoniquelive.nl
Goh, wat toevallig...dan hebben we twee kannibalen op deze site. Kwam even langs om te checken of er nog wat eetbaars tussen zat, van al dat schapen tellen, daar krijgt men honger van. Maar slapen is er niet bij.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)