Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Een dag uit het leven van... Bianca!

Omdat ze de meest geweldige, maffe dingen beleeft, ze goed kan schrijven en omdat ze een superlief én dierbaar vriendinnetje van mij is, introduceer ik Bianca deze week als gastcolumniste. Voor een volledig voorstellingsvermogen: het onderstaande speelt zich af in haar woonplaats Amsterdam. Heel veel leesplezier!

Boodschappen doen, ik heb een poosje geleden al besloten dat het niet mijn ding is en zo ook vandaag kan ik zeggen dat ik het steeds minder leuk vind worden. Na het de hele middag al vooruit te hebben geschoven moest ik er toch aan geloven. Als het dan moet, dan maar rond een uur of vijf dacht ik nog, in de hoop dat het merendeel al aan de eettafel zou zitten.

Het winkelcentrum zit hier echt maar 500 meter vandaan maar als ik naar boven kijk en een dik dreigend wolkendek zie, besluit ik spontaan met de auto te gaan want met mijn geluk loop ik een nat pak op als ik met de benenwagen ga. Rustig rijd ik de straat uit, raampje open muziekje erbij (ja, ook voor die paar meter) en draai ik de hoek om. Gelukkig rij ik rustig want ondanks dat ik van rechts kom, komt er van mijn linkerkant een knalgeel voertuig dat bijna mijn antieke autootje in knalt. Echt op één centimeter van mijn bolide komt de andere auto tot stilstand. Er springt een jongeman uit die me vervolgens gigantisch uit begint te foeteren, mijn deur open trekt en mij mijn auto uit wil sleuren.

Mijn geluk is dat er een meneer achter mij staat die alles heeft zien gebeuren en de agressieveling in zijn nek grijpt en hem een slinger richting het gele gevaarte geeft. Lichtgevend wit zit ik in mijn auto. Ik ben verbaasd, boos maar met name dankbaar dat die meneer me geholpen heeft.
Vanuit mijn ooghoek zien we nog net de gele auto wegscheuren. Uitvoerig heb ik de meneer bedankt voor zijn hulp en vervolg ik mijn weg naar het winkelcentrum...
Want tja... ik moest nog boodschappen doen.

Bij het winkelcentrum aangekomen parkeer ik nog lichtelijk geschokt mijn auto. Zeeën van plek dus ik heb stille hoop dat ik gelijk heb en iedereen aan tafel zit of nog in de file staat. Eerst maar even naar de drogist voor een nieuwe voorraad vitaminepillen, anti-grieppine en neusspray om de strijd met mijn verkoudheid aan te gaan. Tot op heden is de stand nog steeds in het voordeel van mijn verkoudheid, maar ik ben vastbesloten om te winnen. Met alles keurig in het mandje kom ik bij de kassa, de caissière vraagt om mijn klantenkaart en vervolgens reken ik keurig alles af, wens de medewerkster een goede avond toe en loop naar buiten.

Tenminste, dat is mijn bedoeling, want terwijl ik door de alarmpoortjes loop beginnen die dingen een partij herrie te maken en vanuit het niets staat daar een brede bewaker die vraagt of hij even in mijn tas mag kijken. Ja hoor, dat mag en keurig laat ik alles nakijken en komt men tot de conclusie dat de alarmstrip op mijn aangeschafte strepsils nog actief is. Na de excuses die ik gelaten en nu toch ondertussen lichtelijk geïrriteerd accepteer, moet ik nog naar de supermarkt en vraag me van tevoren al af wat me daar te wachten staat.

Tot mijn verbazing is het daar heerlijk rustig en heel voorzichtig pak ik de dingen die ik nodig heb, want op zo'n dag als deze is het wachten tot er een stelling omvalt of iets in die richting. Maar nee, alles gaat soepel. Met mijn boodschapjes ga ik redelijk opgelucht naar de kassa en ook daar is het heerlijk rustig. Ik zet mijn boodschappen op de loopband, terwijl de caissières druk met elkaar in gesprek zijn, en wens de dames in kwestie een goedemiddag toe. Geen respons... Terwijl de dames druk kwebbelen gaan de boodschapjes over de scanner en hebben zij het over de aankomende klantvriendelijkheidscursus die zij volgende week moeten volgen en wat een onzin zij dat vinden. Ik denk er het mijne van, maar heb de kracht niet om me in het gesprek te mengen. Kortaf krijg ik de prijs door van de 'lieftallige' dame, die nog niet eens het fatsoen heeft om mij aan te kijken. Ik betaal en wens de dames een fijne avond toe en wens ze succes toe op de cursus. Onbegrepen word ik even aangekeken maar snel gaan zij weer helemaal op in hun gesprek.

Ik pak mijn tas en loop terug naar mijn auto. Voor ik door heb wat er gebeurt rollen mijn boodschappen over het plein en sta ik beteuterd te kijken naar het halve tasje dat ik nog in mijn hand heb.
Dit kan niet waar zijn! Maar dat is het wel… Het net aangeschafte tasje is nu tweedelig en ik kan op zoek naar mijn spulletjes.
Het is gelukt, ik geloof dat ik alles gevonden heb. Diep ongelukkig ben ik met volle armen naar mijn auto gesjokt en naar huis gereden met in mijn gedachten ‘Boodschappen doen is NIET mijn ding’!

Thuis gekomen heb ik besloten dat ik de rest van de dag maar binnen blijf en me alvast voor ga bereiden op de volgende boodschappentrip…!

Schrijver: Bianca Brak
Inzender: Jessica Poel, 13 juli 2011


Geplaatst in de categorie: rampen

3.0 met 20 stemmen 492



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Miep
Datum:
17 juli 2011
Email:
tonny970gmail.com
De gapende slaappil prijs...?
Naam:
Kees
Datum:
14 juli 2011
Email:
tgroot.1hccnet.nl
Ja dit verdient een prijs welke, iemand een idee?
Ik wel!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)