Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Kinderen van 30+

Als jonge dieren groot zijn, verkassen ze. Ze verlaten het ouderlijk nest en beginnen een eigen gezin. Bij mensen duurt het allemaal wat langer. Voordat het kind op eigen benen staat gaat er wel een decenniumpje of twee, drie overheen. Maar je hebt er onder die tot ver in hun midlifecrisis kind blijven.

Het was ergens in de jaren 70 van de vorige eeuw. De plichtencultuur raakte uit. De rechtenpedagogiek kwam in. Het kind stond centraal. Het had recht op goede ouders die rijk waren en nooit sloegen. Het had recht op een goede opleiding, een regelmatig gebit, minstens een verre vakantie per jaar en meer, veel meer zakgeld. Had je dat allemaal niet dan was je een loser of hadden je ouders iets niet goed gedaan.

We hebben het geweten.

Dertigplussers zijn verwend. Ze voelen zich diep van binnen vooral kind, ook al zijn ze inmiddels zelf tot het ouderschap gepromoveerd. Natuurlijk willen ze het niet weten voor hun kekke vrienden. Maar als de borrelglazen zijn opgeruimd, de feesthoedjes van de zoveelste vrijgezellenparty in de kast zijn opgeborgen, de bordjes van de leuke buurtbarbecue zoemend in de miele afwasmachine schoon draaien, dan wordt toch snel mama of papa gebeld:
Mam, ik trek het even niet meer. Ik moet er hoog nodig een paar daagjes uit met Patrick. Mijn vriendinnen zeggen dat het ons errug goed zal doen want zij hebben het ook gedaan. We gaan een weekje - zei ik daagjes? O,‘t kan ietsje uitlopen - naar Aruba. Wil jij op de kids passen?
Mam zal dat natuurlijk glimlachend doen. Oma zijn vindt ze leuk. Hoewel ze het wel druk heeft want haar eigen moeder verwacht haar twee keer per week voor een wandelingetje rond de serviceflat.

Sommige mensen blijven hun hele leven kind. Word ik dwarsgezeten op mijn werk? Ik ben vast te soft opgevoed door paps. Op zijn verjaardag zal ik hem er eens mee confronteren. Ach lieve jongen, reageert paps, je bent nu 48. Zullen we dat vader-zoon gedoe maar laten rusten? Nee paps, zo makkelijk kom je er niet van af. Waarom heeft mijn broer nooit van die pestproblemen en ik wel? Hebben jij en mams hem beter opgevoed soms?

Als je echt volwassen wilt zijn, dan moet je niet meer zeuren over je opvoeding. Wanneer stop je daarmee? Rond je twintigste, liefst eerder.


Zie ook: http://www.gedichten.nl/Knottnerus

Schrijver: George Knottnerus, 26 augustus 2011


Geplaatst in de categorie: kinderen

3.5 met 74 stemmen 1.395



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Hendrik
Datum:
27 december 2011
Ik lees deze column nu pas goed omdat hij in de top-drie staat.
Wat mij betreft sla je de spijker op de kop. Sterker nog: bij sommige dertig-plussers bespeur ik de nare trekjes die ook vaak aan babyboomers worden toegeschreven:
1. Ze presenteren zichzelf als grote ego's die geen tegenspraak dulden;
2. Ze trappen graag tegen anderen aan, en
3. Ze hebben een giftig soort humor.

Mijn kinderen zijn nog niet groot, maar als ze de trekjes gaan vertonen die je hier beschrijft, zal ik hen deze column laten lezen! :-)
Naam:
josiene
Datum:
25 september 2011
Op een gegeven moment ben je "gewoon mensen onder elkaar"...dacht ik ...maar het nee- zeggen tegen mijn volwassen kinderen blijft lastig om te doen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)