Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

La Piel que habito goed voor kippenvel

Voorpremière in het sympathieke Rialto aan de Ceintuurbaan. De nieuwste Almodóvar. Veel ophef was in mijn contreien doorgedrongen. Naar 'Mygale', Engels vertaald als 'Tarantula', van Thierry Jonquet. Om met eigen ogen te zien en vroegtijdig mee te doen aan de brede maatschappelijke discussie.

Dokter Robert Ledgard (Antonio Banderas), geliefd door zijn collega’s en beroemd plastisch chirurg, werkt aan een nieuwe mensenhuid. Hij overschrijdt daarbij regels (bio-ethiek) maar lijkt succesvol. Bij Vera (Elena Anaya), gevangene in zijn exorbitant luxe villa. Om optimaal te bevellen – immuun voor brandwonden en insectenbeten. Waarom? Goeie vraag.

Hij voert met huishoudster Marilia (Marisa Peredes) een strak regime. Met Vera in haar vergrendelde verpleegkamer overal in huis via schermen direct in beeld. Als Marilia hem wijst op Vera's hemeltergende gelijkenis met zijn overleden echtgenote ontkent Robert hautain. Een onheilsvraagteken.

Vanaf het moment dat Marilia’s als carnavalstijger verklede zoon Zeca (Roberto Álamo) plompverloren binnendringt breekt Almodóvars hel echt los. Fabuleus stripkarakter, Zeca wildeman. De hoofdfiguren blijken elkaar stap voor stap ongedacht nauw te staan.
Vanuit de hermetisch gesloten villa komen de geheimen los. Vera ondergaat huidtransplantatie en recupereert in tal van geestelijke metamorfoses. Waarbij haar lichaam behoeften uitstraalt die blijkbaar niet met de werkelijke corresponderen.

Hoe verwarrend. Steeds worden vervolgens via spannende flashbacks traag maar zeker beslissende samenhangen getoond. Zoals het auto-ongeluk van Ledgards echtgenote. Of Ledgards verslagenheid bij een vondst tussen exuberante neukkronkels in de tuin naast een party. Het brutale joch Vicente dat zich op een verlaten inktzwarte buitenweg ziet klem gereden. De plotwisselingen overrompelen de kijker.

De muziek is hoogst uitgekiend. Het meeslepende optreden van Concha Buika is om nooit te vergeten. La Buika. Ik wil die vrouw. Zingend bij me thuis voor het ultieme nachtelijke leven.

Almodóvar - gelijk Don Quichote afkomstig uit La Mancha - maakt zijn faam van beeldmagiër waar. Wreed maar zwemend naar poëzie. Soms ineens de vraag is dit alles humor.
Antonio Banderas, onlangs nog naast Antony Hopkins in The Mask of Zorro op RTL7 flamboyant fladderend. Nu heel strak geregisseerd door zijn ontdekker. Ingetogen, voortdurend zelfbeheerst. Hij creëert ruimte, is de as waarom alles draait. Elena Anaya speelt weergaloos Vera. Wat houdt zij opgekropt achter haar huidjes? Vicente vertedert bijna aanraakbaar.

Gruwelijkheden volgen elkaar in schijnbaar dwingende logica achteraf op. Extreem gestileerd, geen ontkomen aan, steeds dichterbij. Neem een knijper mee om met jezelf contact te houden. Mijn beker argeloosheid werd schier tot de bodem geledigd. Met toevallige hulpgiechels pal achter me moest ik toch soms wegkijken.

Bent u ook extra suggestibel ik heb een tip. Leid jezelf licht af met nadrukkelijk uitkijken naar twee regiefoutjes. Één van Banderas tegen het chirurgisch protocol en één taxi die in twee merken verschijnt. Zie http://www.imdb.com/title/tt1189073/trivia?tab=gf

Hoe verwarrend en schokkend deze prachtige indringende film. Goed voor tal van inzichten en vragen. Bijvoorbeeld betreffende de vastigheid van het bipolair menszijn, betekenis van ethiek en collegiale controles in wetenschap. De dialoog tussen de jongen vóór het vrijpartijtje tussen de jongen onder xtc en het meisje onder psychiatrische medicatie herinnert aan Houellebecq.

Opmerkelijke film dus. Deze week in première.


Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=6fT4UE0aXYY

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 19 november 2011


Geplaatst in de categorie: film

3.2 met 6 stemmen 246



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)