Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Kinderen zonder toekomst

Het was bij elke schoolreis drummen aan de ingang van de bus om de beste plaats te bemachtigen. De laatste rij was het meest begeerd. Die was voor de stoerste jongens. De drie rijen ervoor waren voor de meelopers. Zij die vroeg of laat in de stoere groep zouden worden opgenomen. Of uitgesloten. Een beugel of bril volstond. De pikorde was onverbiddelijk.
De voorste rijen in de bus waren voor de strevers, de nerds, de bril- en beugeldragers. Zij die in de klas ook vooraan zaten, zodat de leraar niet om hun opgestoken vinger heen kon en ze bij het ontcijferen van de stelling van Pythagoras op het bord niet over de rug van een klasgenoot moesten kijken. In hun agenda stond nooit een opmerking die hun ouders moesten ondertekenen.

In de bus wilden ze ook vooraan, zo dicht mogelijk bij de leraar. Zo konden ze door de voorruit zien langs waar de reis ging. Misschien waren ze hier met hun ouders ook al eens voorbijgereden, maar de leraar wist er ongetwijfeld interessante anekdotes bij te vertellen. Dat hadden ze dan toch maar mooi opgepikt.
Vooraan zitten had alleen maar voordelen. Bij het uitstappen waren zij het die de directeur van het museum als eerste mochten begroeten. En ook hij wist dat de primussen eerst kwamen en daarna de rest. De vooraanzitters stonden nog in hun kinderschoenen, maar hadden wel al uitzicht op een eervol beroep en een glimlachende toekomst.

Niet zo voor de stoere jongens en hun meelopers op de achterste rijen. Het begon met stabiliteitstesten. Of de rugleuningen wel bestand waren tegen enkele stoere stoten. Daarna moesten de klaptafeltjes maar eens bewijzen wat ze waard waren. Eens op weg waren de armsteunen toe een lange reis van op- en neergeklap. Toen de gordijnen gediend hadden als hoofddoek, handdoek en sjaal, was het de beurt aan de toevallige voorbijrijders. Eerst werd er naar elke passagier gezwaaid en moest iemand bijhouden hoeveel op tien er terugzwaaiden. Daarna stak de stoerste zijn tong uit. Geshockeerde blikken in de auto’s onder ons. Nog meer tongen werden uitgestoken. Een raam werd afgelikt. En nog één. Iemand liet zich zakken tot van buiten af alleen zijn middelvinger nog te zien was. Hilariteit. De leraar deed niet meer dan omkijken, het was de no go zone voor wie niet kon dreigen met een bezoek aan de schooldirecteur.

Toen ik deze week de verhakkelde voorkant van de Belgische schoolbus zag, wist ik dat de 22 dode kinderen strevers, nerds en bril- en beugeldragers waren. En dat er voortaan heel hard voor de laatste rijen zou gevochten worden. Bril of geen bril.

Schrijver: Johan De Smet, 18 maart 2012


Geplaatst in de categorie: rampen

5.0 met 25 stemmen 2.145



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)