Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Molentjes

Ik sta naast een vrouw in een villa. Haar woning. Ach, het is niet echt exorbitant en het staat op een niet bijzonder dure plek, maar er zijn veel mensen in Nederland die het met minder moeten doen.

Ik kijk naar haar uitzicht en zeg dat ik het prachtig vind. Maar dat is het niet, zegt ze. Kijk naar die lelijke windmolens, de kolencentrales in aanbouw en het gras dat niets anders is dan groen asfalt. De koeien die er op leven krijgen elke dag hetzelfde te eten. Engels gras. ’s Ochtends, ’s middags en ’s avonds. Mij wordt gevraagd me voor te stellen om ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds alleen maar aardappelen te eten.

Ik kijk nog eens naar het vergezicht en zie langs de horizon kleine windmolentjes zwaaien. Ik zie in de grijze verte een klein gebouwtje dat inderdaad, het zal waar zijn, de kolencentrale in aanbouw is. Daarvoor, maar dat schijnt niet erg te zijn, is, als je goed kijkt, beter zichtbaar de graansilo van Uithuizen te zien.

Maar ik zie vooral het enorme weidse weidelandschap van gras, doortrokken met kromme sloten, rechte wegen en hier en daar wat bomen rond een boerderij. Ik zie de bergeenden grazen en weet dat reeën er fourageren. Ik zie de grote grijze, witte en blauwe wolkenpartijen die langs de hemel drijven, de twee zwanen die hun weg vervolgen, de oude kerktoren, een boom, zomaar, alleen. Nee, het is geen natuur, dat geef ik grif toe. Het is cultuurlandschap. Cultuurlandschap waar toch nog tal van wilde planten en dieren hun niche vinden om in te leven. Een verborgen haas. Kikkers. Insecten en wormen. Heel Nederland is cultuurlandschap, maar ik vind het mooi.

Ik mag het niet mooi vinden. De vrouw, gevangen in haar villa, richt haar blik op elke verstoring in haar fraaie uitzicht, zoals een overijverige kunstkenner alleen nog craquelé in de verf een Rembrandt ziet en daardoor het kunstwerk niet ontwaren kan. Ik krijg medelijden.

Als je niet meer kan genieten van zo’n prachtig, weids, vredig uitzicht; als je boos wordt van waar andere mensen als ik jaloers naar kijken, wat, zo vraag ik mij af, kan jou dan nog gelukkig maken?

Schrijver: Jan R. Lønsing, 26 juli 2012


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.5 met 6 stemmen 189



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Hogelandster
Datum:
29 juli 2012
Sinds 'de lucht boven Oethoezen' van Ede Staal is het Groninger landschap steeds minder Gronings. Windmolens, kolengestookte gascentrales in de Eemshaven, Blauwe Stad, Meerstad en ook nog eens geen cent op zak. Wie verzint dat. Respect voor je gastdame. Jij mag het allemaal best mooi vinden, maar niet in haar bedrijfsreclame.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)