Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Precies dezelfde huizen

Ik loop door een straat. Een gewone straat uit de zestiger, zeventiger jaren, een nieuwe straat, vroeger, in mijn jeugd. In die straat staan huizen. Acht dezelfde huizen. Precies dezelfde huizen. Ze vormen een blok. En aan beide zijden naast dat blok en tegenover dat blok en achter dat blok staan andere blokken. Precies dezelfde blokken met precies dezelfde huizen. De hele omgeving bestaat uit dezelfde blokken met precies dezelfde huizen en ik weet, ik weet dat in andere steden, en in andere dorpen, overal in Nederland, precies dezelfde wijken precies dezelfde blokken en precies dezelfde huizen zijn gebouwd.

En in die huizen wonen mensen. Allemaal verschillende mensen. Ze hebben gordijnen opgehangen, behang, lampen, foto’s en reproducties van beroemde schilderijen. Er staan stoelen, tafels en banken en televisies en radio’s en er is in al die precies dezelfde huizen niet eenmaal precies dezelfde inrichting. De inrichtingen, natuurlijk, ze bestaan uit zaken die massaal in fabrieken aan de lopende banden zijn gemaakt; die in schepen naar Nederland zijn vervoerd of in treinen en tenslotte in vrachtwagens naar winkels die precies dezelfde spullen verkopen.

Maar het zijn allemaal verschillende mensen.

En die mensen hebben gelegenheden waarop ze andere mensen uitnodigen. En als ze pas in het huis wonen, in precies dezelfde huizen, laten ze elkaar de kamers zien en zeggen de bezoekers allemaal dat het een mooi huis is. Dat de zon er zo mooi invalt, of de tuin zo mooi of een gordijn. Dat het een prettig huis is, zeggen ze, en menen het. Tenminste. Een beetje. En zijn ze vriendelijk voor hun vrienden. Of kennissen. Of bekenden.

Voor al die verschillende mensen.

Ik loop door de straat en zie mensen in hun lamplicht; elk huis anders. Ik zie ze naar de televisie kijken of aan de tafel in een krant, of een boek, of met elkaar praten. Daar, daar zijn ze niet thuis en daarnaast wordt een poes aangehaald, en daar krijgen bloemen nog wat water; iemand. Iemand kijkt naar buiten.

En ziet mij. Iemand knikt. Ik groet.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 9 augustus 2012


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.0 met 3 stemmen 190



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Stadjer
Datum:
10 augustus 2012
Ik had precies dezelfde jeugd, in precies dezelfde huizen, met precies dezelfde mensen. Altijd groeten, vriendelijk, altijd schone straten en even een praatje maken zoals het hier ook zo levendig staat geschreven. Of het moet al zijn bedoeld als kritiek op de toenmalige heilstaat, maar naar die tijd terug, ga ik graag.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)