Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Verkeerd meten en verkeerd weten

Stelt u zich eens voor, een land zonder goede en slechte scholen. Alle scholen zijn even goed en, dat is helemaal verbazingwekkend, ze zijn allemaal goed.

U stelt zich dan de wereld van mijn jeugd voor. De jaren zestig en zeventig. Mijn ouders kozen niet voor de beste school, want ze wisten absoluut niet dat er verschil in scholen zat. De scholen hoefden ook niet te concurreren, want als een school te weinig kinderen had, gingen die blijkbaar naar een andere school en dat was de overheid even goed.

Ik vraag u dus niet zich een heel rare wereld voor te stellen. Alleen een wereld waarin schoolmeesters nog vertrouwd werden en niet dagelijks lijsten moesten invullen, zodat mensen achter computers in Den Haag precies weten wat er niet mis is met de school.

Ondertussen verschijnen er nu lange lijsten met goede scholen, matige scholen en slechte scholen. Ouders vechten om plaatsen om hun kind naar de goede school te krijgen en bestuurders bedenken beleid om van de slechte scholen af te komen. Scholen concurreren, en als ze toevallig een goede school zijn kunnen ze veel geld vragen voor leuke uitstapjes voor de kinderen en hoge toelatingseisen stellen, zodat zij de beste kinderen krijgen en automatisch een goede school blijven.

Ik heb les gegeven op MBO en op de universiteit en ik kan u vertellen: op de universiteit hoeft u geen goede docent te zijn. De studenten blijven stil wachten tot de vijftig minuten om zijn en als je ze ook nog informatie geeft, zijn ze nog tevreden ook. Ik heb een keer met knallende koppijn les gegeven op een universiteit. Dat durf ik niet op een MBO.

Daar word je na elke zin informatie gestoord door reacties uit de klas. Daar moet je iets mee, want anders mag je niet doorgaan met je les. Het is heel leuk om op een MBO les te geven, maar een hele kunst.

En zo zal het ook op de slechte scholen zijn. Daar zijn de incestkinderen, kinderen met gescheiden ouders, criminele kinderen, kinderen van verslaafde ouders of dode ouders verzameld. Al die kinderen kampen met grote psychologische problemen. Het is een hele uitdaging om bij hen interesse op te wekken voor de economische situatie in Griekenland. Maar op de goede scholen, waar de kinderen van hele gezinnen of tenminste ouders met universitaire achtergrond op zitten, ja daar, daar is het lesgeven makkelijk. Als je even moe bent, zet je gewoon een van je briljante leerlingen even voor de klas.

Daarom pleit ik voor het stoppen met meten. Als niemand meer weet wat een goede of een slechte school is, kunnen ouders hun kinderen niet meer naar goede scholen sturen. Dan worden de probleemgevallen meer gespreid. Dan kunnen de briljante kinderen ook vriendje worden met kinderen met complexe problemen. Dat is goed voor later.

Als ze rijk zijn en een in de tram door hun oude buurt rijden en zeggen, "hé, ken ik jou niet?".

Schrijver: Jan R. Lønsing, 14 juni 2012


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.0 met 4 stemmen 175



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Stadjer
Datum:
17 juli 2012
Spreiding van sociale probleemgevallen verhoogt niet automatisch het mathematisch-logisch intelligentiequotiënt (daar draait een technische wereld nu eenmaal op) van de probleemgevallen. Ook een eerstegraads leraar op het MBO zal niet helpen omdat op het MBO geen eerstegraads leerlingen zitten. En daar waar het MBO nog goed in is, op niveau 4, is helaas een tekort aan leerlingen op niveau 4. Meten is gelukkig nog steeds weten.
Naam:
Len Cornelis
Datum:
14 juni 2012
Scherpe typering van huidige onderwijs. Docenten in 'lastige' schoolsoorten krijgen overigens stukken minder salaris. Ook eens met paal en perk stellen aan dat oeverloze, en zeer fijnmazige gemeet van scholen. En weg met dat vreselijke, tijdvretende rapporteren.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)