Weer los van elkaar!
Donderdag zat ik op het puntje van mijn stoel voor de 17e etappe Tour de France 2012. Parcours hoog door de bergen. Een voormalig geitenpad, paar meters breed, geasfalteerd. Je zag teer glanzen. Vet nat. Koersaanvoerder Valverde daalde als ware artiest.
Zoals de dag tevoren Thomas Voeckler te bewonderen was. Met onwaarschijnlijke capriolen. Praten eten tegelijkertijd voluit dalen met losse hand nonchalant sturen. Langs afgronden laatste moment de bochten in. Duizelingwekkend knap. Maar gruwelijk griezelig, soms misselijk makend.
Beelden dwalen naar verderop. Vooraan sleurt Nibali met zijn Liquigasploeg steeds aan het koppeloton. Vincenzo gaat nu toeslaan. Woensdag was zijn parcours niet. Maar vandaag moet die Gele trui Wiggins uit het defensief komen. Schuilen kan niet meer. Sky Procycling, die ploeg is super georganiseerd. Organisatie is veelal defensief lijkt. Froome, tweede algemeen klassement, is zijn topsecondant.
Voeckler Kessiakov en Chris Sòrensen, top 3 Bolletjestrui, lossen. Evans ook. Er vallen er steeds meer af maar waar blijft Nibali met zijn attaque? De beste klimmer en superdaler, nummer 3 in het algemeen klassement en de laatste concurrent voor Wiggins. Er komt - teleurstellend - geen slotaanval. Uitgeput?
Later op de avond komt er een samenvatting waarin ik plots Nibali afscheid zie nemen van Valverde. Eerder tijdens de koers dus al. Maar wel uitgezonden! Uitzonderlijk?
Hij wacht op Wiggins. Met een hartelijke stevige handdruk. Conclusie: Ik ben belazerd met puur natuur. Liquigas heeft het tempo hoog gehouden voor Wiggins. De boel was al bekonkeld. Valverde al uitgeschakeld voor een topplaats mocht vooruit. Nibali lanceerde hem.
Wij sportconsumenten weten weer niet of de sterkste wel wint. Ooit werden ploegen toegelaten. Zo kwam Ab Geldermans, vijftig jaar geleden beter dan Jacques Anquetil, juist om die reden in de ploeg Anquetil. Ab deed stil zijn werk maar mocht wel klassiekers winnen. Ploeggenoot Froome, nu betere klimmer dan kopman Wiggins, toont dat wel nadrukkelijk. Op bergtoppen versnelt hij en zoeft van zijn kopman weg. Om hem vervolgens uitdagend op te wachten. Vernederend voor Wiggins én voor ons.
Maar waarom gaan die andere rivalen niet tot het uiterste om die Brit eraf te rijden? Wiggins kwetsbaar voor demarrages als krachtklimmer. Nibali, klimgeit toch, rijdt in één tempo, bang zegt men zijn 3e plek te verliezen. Niemand gaat voor alles of niks. Terwijl wij juist daarvoor aanzitten. Het zijn dichters die dat uitdrukken:
‘Op de fiets naar de eeuwigheid!
Klinkende spaken, platte band,
Kapotte kont, teer gesnik
Maar de eeuwigheid is in zicht’
(Op de fiets naar de eeuwigheid – Hugo Claus*)
Wij willen complete overgave zien:
‘Hagelbuien geselen de kopgroep
Gebitten worden fijngeknarst
Een knecht roep wenend om een warme kop soep
En rijdt een hoeve aan – zijn schedel barst
(PARIJS-ROUBAIX - Hugo Matthysen*)
En geldt één vraag, die naar de snelste bestaansmodus:
‘De arm wordt aan de romp gehecht
De schouders weggesneden
En ook de bubbel in de broek
Behoort tot het verleden ‘
(DE SIGAAR - Jaap van Lakerveld*)
Vrinden wat vooral voor ons kijkers telt
Is dat ieder zijn fiets puur voor zichzelf uitwoont
Zodat tot slot de beste van het rennersveld
Zichtbaar vanaf de start boven alles uittroont
Chique gezegd we gaan voor restauratie
Van de oorspronkelijke individuatie
*Strofen uit 'Ook wij waren winnaars'. Sportgedichten verzameld door Pascal Delheye en Willie Verhegghe.
planet.nlGeplaatst in de categorie: individu
eerlijkheid
312
Geef je reactie op deze inzending: