Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Big Mac

Je zult maar goud winnen. De beloning voor elke Nederlandse atleet is dat rond half elf Mart Smeets dan als een strontvlieg om je heen dartelt om in je hol te kruipen. En in het geval van onze zwemster Ranomi mag je eindelijk een Big Mac eten. Het zijn twee redenen, maar - ik geef toe, ik heb er nog meer - om geen al te hoge sportambities te hebben. Het is relatief eenvoudig om uit de buurt van Smeets te blijven. Maar McDonald’s, dat is een ander verhaal. Vooral als je kleine kinderen hebt.

Die van mij zijn al weer wat groter. Toch weet dit bedrijf als geen ander kindertjes naar zich toe te lokken. Zit het hem in de undersized porties frietjes en mayonaise? De oversized emmers met cola? Of is het de give away, die alle kinderen graag willen hebben? Ik weet het niet. McDonald's transformeert tropisch regenwoud in hamburgers en misbruikt op grote schaal kinderen om ze aan de man te brengen. De katholieke kerk kan daar nog wat van leren. Geloof me: die Ronald McDonald’s huizen zijn een ordinaire dekmantel.

Arme Ranomi. Jarenlang Big Macloos door het leven. Het is mij ook een hele tijd gelukt om de gezinsauto zonder oponthoud langs de McDrives te loodsen. Tot laatst. Onderweg van vliegveld naar huis na een vakantie. Eén les ben ik deze vakantie wijzer geworden: negeer niet de trek van een puber. Tot ieders verrassing stem ik vrij gemakkelijk in met een stop bij deze culinaire hel. We sloegen de discussie dit keer over. Een goedmakertje.

'Ja, bitte?' Nog voor ik mijn raam bij de praatpaal goed en wel geopend heb vraagt een kunstmatig vriendelijke stem mijn bestelling. Kennelijk een wachtwoord dat iedereen kent en een vlotte doortocht bevordert. Wij blijven het antwoord schuldig. De bestelling helder krijgen duurt even en de waakhond blafte nu staccato een venijnig ´Bitte?’ door de spreekbuis. Ondertussen struin ik de menukaart bij de toegangspoort af op een gewone hamburger. ‘Die staat er niet op pap, maar die hebben ze wel, kost gewoon een euro. Bestel nou maar.’ Ik rond de bestelling af. ‘Sie konnen weiter fahren.’ Het lijkt alsof er rook en vuur uit de praatpaal ontsnapt, als Cerberus ons eindelijk de doorgang verleent. Bij het volgende loket mag ik betalen. En beslist niet weiter fahren. Mij wordt verzocht rustig te wachten.

Tja, en als het bestelde dan arriveert lijkt het alsof McDonald’s de milieuellende die ze mondiaal veroorzaakt op schaalmodel in je eigen auto wil uitleggen. Plastic zakken, kartonnen dozen, servetten, enorme drinkbekers, er is geen leeg plekje meer te bekennen. Je eet niet, je neemt brandstof in. In deze ravage wordt de stilte nu en dan doorbroken door boeren die het overtollig CO2-gas uit ieders slokdarm persen. ‘Het is eigenlijk niet eens zo lekker, hoor ik mijn zoon melden, als de grootste trek gestild is. De Burgerking is echt véél beter.’

Even later zie ik opnieuw een gele M boven de bomen uitsteken. Ik voel plotseling aandrang om mijn maaginhoud te lozen in het McAfval, naar het loket te rijden en het handeltje met een vriendelijke glimlach te deponeren. ‘Bitte ja!’ Ik kom er voorlopig niet meer.Voor geen goud.

Schrijver: de Thuistoerist, 13 augustus 2012


Geplaatst in de categorie: actualiteit

2.8 met 13 stemmen 616



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
arend
Datum:
15 augustus 2012
Email:
burg2681planet.nl
nog steeds even opstandig en je honger niet gestild?
Naam:
john
Datum:
13 augustus 2012
Email:
jvzunderenhotmail.com
top!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)