De tien geboden

Aan de bejaardenhelpster die mij later zal verzorgen in het bejaardentehuis waar ik mijn laatste jaren zal slijten. Ik zal u voor het gemak Elly noemen. Ik veronderstel dat u rond deze tijd geboren wordt en rond de vijfenveertig zal zijn als u voor mij moet beginnen zorgen. Hier zijn uw tien geboden:

1) Ge zult mij niet als een kind behandelen en mij niet betuttelen. Ik kan misschien op mijn tweeëntachtigste niet meer zo helder denken als op mijn vierentwintigste en soms twee keer hetzelfde zeggen, maar dat is omdat ge het goed zoudt onthouden. En wat ik twee keer zeg, vergeet ik minder vlug.

2) Als ik terwijl gij mij wast gevoelens krijg die ik niet kan onderdrukken omdat ik ook maar een mens van vlees en bloed ben en mijn vrouw misschien al wat te lang dood is, moet ge mij niet beschouwen als een vieze, oude vent. Ge moet dus niet direct naar de directeur lopen om uw overplaatsing te vragen. Of die van mij.

3) Als ik niet naar de bingo-namiddag wil, moet ge mij niet wijsmaken dat het wel zal loslopen eens ik er zit. Het enige wat los zal lopen, zal mijn blaas zijn en gij zult het mogen opdeppen. Ik haat bingo-namiddagen. En ge moet mij ook niet in een rolstoel zetten omdat ge denkt dat ik zo minder zal tegenspartelen. Ik kan nog perfect zelf stappen. En als ik ergens heelhuids wil aankomen, heb ik nog altijd mijn looprek. Ik zit trouwens liever alleen op mijn kamer dan iemand een hele namiddag cijfers te horen opzeggen en als ik dan de mijne herken te moeten doen alsof ik de gelukkigste mens op de wereld ben. Ik heb niets meer te winnen.

4) Ik wil niet dat ge mijn vlees snijdt. Laat staan dat ge mij voedert. Ik verwijs naar gebod 1: ik ben geen kind. Ik kan zelf ook mijn patatten pletten en mijn vlees in stukken trekken. Het duurt misschien wat langer en er zal meer op de grond liggen dan op mijn tong, maar ik heb mijn fierheid. Het is waar dat ge achteraf meer werk hebt met alles op te kuisen, maar er zijn grenzen.

5) Ge moet mij nekeer uitleggen waarom ik overdag vrij in de gang mag lopen en ’s nachts niet. Is dat een reden om mij met handen en voeten vast te binden aan mijn bed? Wie zou er niet roepen alsof zijn leven ervan afhangt als hij daar vastgebonden ligt en terwijl zijn blaas op springen staat. Zelfs gij, Elly. Bind uw man vast zoveel ge wilt, maar mij laat ge vrij.

6) Als ik mij niet goed voel, wil ik dat ge mij serieus neemt en niet dat ge zegt dat het wel zal overgaan met rusten. Ik weet dat ge dat zegt om geen moeite te moeten doen en verder te kunnen doen met uw ronde. Mijn koorts moet ge nemen. Desnoods een dokter bellen. Voor u ben ik maar een nummer, de 119, maar weet dat ik vroeger iets betekend heb in het leven en er alles aan gedaan heb om geen nummer te zijn. Ik wil dus ook zo niet eindigen.

7) Als ik vermist ben en ge mij een paar straten verder moet komen zoeken, dan is dat niet omdat ik mij vergist heb van deur. Ik ben écht weggelopen, omdat ik soms een mindere dag en weg wil van alles en iedereen. Misschien nog wel het meest van u, Elly. Dan zijt gij wel de laatste die ik als eerste wil zien en van wie ik moet horen zeggen tegen de ambulanciers dat ik weer verward ben, zoals wel meestal de laatste tijd en dat ge gaat adviseren om een alarm op mijn deur te installeren.

8) Ge moet zo luid niet roepen. Ik hoor misschien niet meer zo goed als vroeger, maar als ik niet direct antwoord, is dat omdat ik wat langer nadenk vooraleer ik iets zeg. Iets laten bezinken noemen ze dat. Als gij dan ondertussen voor de tweede keer uw vraag begint te stellen, dan weet ik niet meer wat ik ging zeggen. Daarom moet ge mijn dosis pillen nog niet opdrijven.

9) Van mijn pillen gesproken. Ge moet ze niet tellen in mijn plaats. Ik weet zelf ook wel hoeveel ik er uit mijn doosje moet nemen vóór, tijdens en na de maaltijd.


Voilà, dat waren mijn tien geboden.

bejaardentehuis tien tien geboden oud

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.6 met 25 stemmen 232