Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Holy motors

Mijn studentenjaren. Ze lijken ver weg, maar soms zijn ze ook akelig dichtbij. Dan besef ik dat het niks wordt, die studie van mij. Het is een dead end. Afstuderen zit er voor mij niet in. De last dat ík dat weet, maar dat ik de enige ben die dat weet, is bijna niet te dragen. Wat dan volgt is een alarmsignaal, ergens ver weg. Het blijkt doorgaans de wekker te zijn. Badend in het zweet word ik wakker. Het is een terugkerende nachtmerrie met een happy end, want het is me gelukt om mijn studie af te ronden. Daarna kan de dag voor mij dan niet meer stuk.

Verkiezingen herinneren me aan die studie: communicatiewetenschap. Het strijdtoneel van politici was en is een belangrijk onderzoeksobject. Wát politici zeggen, maar veel meer nog hóe ze dat doen. In het radioprogramma Spijkers met Koppen van zaterdag maakte apenonderzoeker Patrick van Veen een analyse van het gedrag van de lijsttrekkers. Het lijsttrekkersdebat als apenrots. Rutte moet zich meer als een grijze oude aap gaan gedragen. Minder schaterlachen, vertrouwen uitstralen. Samson kan zich - net als puberchimpansees - nog af en toe een onvoorspelbare streek veroorloven.

Een recent bezoek aan de film Holy Motors bracht mijn studietijd ook weer tot leven. Deze film van de niet zo bekende Franse cineast Leos Carax is een aaneenschakeling van korte toneelstukjes. De hoofdpersoon speelt telkens een totaal ander personage. Tien stuks, alles speelt zich af binnen één dag. Niemand in de film lijkt te zijn wie hij is, men speelt het. Zelfs de doden hebben geen naam meer op hun graf, maar een URL naar hun website. Als de hoofdpersoon (het werkelijke personage of weer een rol?) na deze vermoeiende dag eindelijk ’s avonds thuis komt, wordt hij verwelkomd door zijn lieve vrouw en kind. Beide chimpansee.

De film levert een flash back op van mijn vroegere worsteling met de communicatietheorie. Onder andere die van de socioloog Irving Goffman. Goffman zag de interactie tussen mensen als een toneelstuk. De hele wereld is een toneel en iedereen is een acteur. Al valt er nog een onderscheid aan te brengen tussen wat mensen publiekelijk laten zien en wat ze privé houden. Vanuit die optiek is het interessant om naar politici te kijken: wat willen ze uitstralen en wie zijn ze? Of naar een film als Holy Motors.

‘Een waardeloze kutfilm,’ hoorde ik achter mij iemand de film na afloop samenvatten. ‘Een combinatie van holle symboliek en zogenaamd surrealisme.’ Of het zo is? Bizar is de film zeker. En wat is er mis om eens een keer niet iets in hapklare brokken voorgezet te krijgen? Ik vat de film niet helemaal, net zo min als destijds het symbolisch interactionisme van Goffman. Maar daarmee is het nog niet minder interessant. Ga kijken, dus. Maar probeer het niet te krampachtig te begrijpen. Daar krijg je later nachtmerries van.

Schrijver: de Thuistoerist, 10 september 2012


Geplaatst in de categorie: kunst

3.1 met 10 stemmen 288



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)