Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

In memoriam mezelf

Ik denk er begin november altijd meer aan dan anders. De bruine bladeren op de grond, de mistige morgens, de nevel over de velden: lang zal ik niet meer leven. In deze herfstige tijden zijn er ook meer sterfgevallen dan in andere jaargetijden. Dat klein beetje neerslachtigheid is soms genoeg om het draadje waarmee je nog aan het leven hing te breken. Het is in deze tijden dat we massaal naar het kerkhof trekken, om ons op te trekken aan de gedachte dat we nog kunnen bezoeken in plaats van bezocht te worden. Om dat te vieren nemen we net geen confetti mee.
Het is ook altijd in november, verscheurd tussen angst en hoop, dat ik binnensmonds en meermaals per dag Adriaan Morriën laat spreken tegen de vrouw waaraan ik me niet durf binden.

Zul je voorzichtig zijn?

Ik weet wel dat je maar een boodschap doet
hier om de hoek
en dat je niet gekleed bent voor een lange reis.

Je kus is licht,
je blik gerust
en vredig zijn je hand en je voet.

Maar achter deze hoek
een werelddeel,
achter dit ogenblik
een zee van tijd.

Zul je voorzichtig zijn?


Het hoeft niet gezegd dat ik weinig kan verdragen in deze ontroostbare tijden. En al zeker niet dat er mensen zijn die zich laten verassen. In een oven geduwd worden en er na veertig minuten versmeuld uit komen, ik kan er met mijn verstand niet bij. Weg ziel, weg hoop op hiernamaals.
En dan je zogenaamde dierbaren die je uitstrooien over een weide waar - je zal het zien - net dan een stevige wind opsteekt, zodat je zeker naar alle kanten vliegt. Nee, geef mij dan maar de wormen.

Schrijver: Johan De Smet, 4 november 2012


Geplaatst in de categorie: afscheid

4.6 met 29 stemmen 2.689



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Christel
Datum:
4 november 2012
Zo mooi.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)