Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Ouder worden

Noem mij één goede reden om oud te worden. Ik geef je het antwoord: de film Young@Heart. De film gaat over een koor van Amerikaanse 75-plussers die met intense overgave punkklassiekers zingen. Het is even de vraag of ze met hun versie van de Clashhit ‘Should I stay or should I go?’ ook het euthanasiethema hebben willen aanroeren, maar dit is dè feel good movie over oud zijn. Daarnaast zijn er een hoop redenen om zo je twijfels te hebben bij onze ouderdom.

‘Het is idioot om het wegkwijnen door ouderdom als doel in het leven te stellen,’ volgens de Franse filosoof Montaigne. ‘Het is de meest zeldzame en ongewone manier van sterven.’ En pieken doe je volgens Montaigne doorgaans voor je dertigste. Misschien heeft dat besef het lot bepaald van jong gestorven artiesten als Jim Morrison, Ian Curtis, Kurt Cobain en Amy Winehouse. De angst de rest van je leven een schaduw van je vroegere zelf te zijn.

Onze eigen Herman Brood zag het na zijn 50-ste ook niet meer zitten. Net zo min als Jacques Brel, die net voor zijn 50-ste levensjaar overleed aan longkanker. Brel werd bezeten door het effect van tijd op het lichaam. Hij vreesde het ouder worden – in het Frans vieillir - meer dan de dood zelf en schreef er ook een prachtig lied over: les Vieux.

Maar het is niet de tijd die verstrijkt: we verstrijken zelf. Dat merk je op subtiele wijze. Zo is er is géén sprake van een trend om de lettergrootte in boeken en op websites steeds kleiner maken; je neemt ze minder scherp waar. Mijn vrouw meldde op enig moment dat ze dat ene leuke rokje van toen ze op kamers ging weg heeft gedaan, want ‘jonger word ik toch niet.’ En recent stond ik tot mijn verrassing letterlijk oog in oog met mijn dochter. Onder die ogen bevonden zich een uitdagende kerstgalajurk en schoenen met torenhoge hakken, maar toch...
En ja, ook ik heb de Canto Ostinato gekocht. Gezwicht voor de tv-commercial op Canvas:´Luister naar klassieke muziek, voor het te laat is.´

Bij de generatie boven de mijne gaat het er minder subtiel aan toe. Als je een trein wil halen en je loopt op Hoog Catharijne in een stroom mensen achter twee oudjes, komen tijd en urgentie in een heel ander daglicht te staan. Ineens zie je de wereld door bejaarde ogen. In slow motion. En het kan nog erger. ‘Ik vraag me weleens af of ze echt allemaal zo’n haast hebben,’ verzucht mijn moeder dan over haar dorpsgenoten, als ik met haar en haar rollator door het winkelcentrum van dit bedaarde dorp loop.

Nee, de vooruitzichten zijn niet bepaald vrolijkstemmend. Afgelopen week ontving ik een pensioenoverzicht van mijn eerste baantje. ‘U ontvangt bij pensionering € 254,- per jaar. Bruto. Let op: echtscheiding kan van invloed zijn op de hoogte van uw pensioen,’ waarschuwde de begeleidende brief.

Wil je echt een beeld krijgen hoe het ons vergaat als al onze vermogens ons in de steek laten, ga dan naar Amour. Zowel het nieuws als het gemiddelde tv- en bioscoopaanbod staan zo bol van gewelddadige doden dat het opvalt wanneer iemand in bed van ouderdom sterft. En daar draait het om in Gouden Palm winnaar Amour. Voor diegenen die zich Betty Blue nog kunnen herinneren - de wervelende liefdesfilm uit 1986 - stel je deze film voor, maar dan 60 jaar later. Neem er de tijd voor, voor deze film. En bedenk op enig moment in dit leven goed: ‘Should I stay or should I go?

Schrijver: de Thuistoerist, 17 december 2012


Geplaatst in de categorie: overlijden

3.0 met 3 stemmen 872



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Monique Methorst
Datum:
17 december 2012
Email:
moi636yahoo.com
Prachtig verwoord! Heb zelf beslist moeite met ouder worden; de leesbril, haar dat uitvalt, piekeren over toekomst. Ik ben ook niet bang voor de dood, maar wel voor ouderdom. En dan vooral de ziektes, alles wat erbij komt kijken.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)