Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Poëzie of vuurwerk?

Onbestemd de dagen tussen Kerst en Oud- en Nieuwjaar. Zeker nu die feestdagen midden in de week vallen. De tijd kruipt of raast. Beheersing is er niet. Die is er toch al niet, althans als bewuste sturing. De mensen komen allemaal tegelijk. Of ze komen niet. Vraag het de winkeliers bioscopen musea theaters of grootwinkelbedrijven. Ze tellen hun zegeningen wijs twee januari.

Wij Nederlanders zijn somber schrijven de kranten. Wat wil je met die aanhoudende crisisberichten. Het kan niet goed gaan of het gaat goed fout. Onze concurrentiepositie is hot. Een Drents metaalbedrijf met grote exportkwaliteiten werkt alleen met buitenlanders. Spanjaarden, Portugezen Grieken, Argentijnen stromen toe verklaart een Duitser in Duits. Hij is chef en begrijpt totaal niet dat er van de meer dan driehonderd werknemers niet één Nederlander is.

Ook ik wil dit uitgezocht. Meteen! Nee de straat ga ik er niet voor op. Het regent continu als ik met hoge urgentie wil dat het droog is. Met kou d'r onverwacht bovenop. Of het is ongedacht warm en ik stik in teveel kleding. Of ik luister naar weerberichten, nieuws of gewoon mijn zoon en ik lijd weer verschrikkelijke koude.

Twee dagen pijn in borst keel oor buik en voorhoofd. Ach ja ik geef toe ik mopper. Niks aan de hand, het is gewoon mijn seizoen niet. En mijn liefje woont ver weg. De familieborrel was prima zij het dat ik aangeschoten de herfststorm in moest. Waarna alle treinen mankeerden en geen perron luwte laat staan warmte gaf.

Ach heer jawel dit is klagen. Ik troostlees bij Georg Trakl

Klacht

Slaap en dood, de duistere adelaars
Omruisen nachtenlang dit hoofd
De gouden beeltenis van de mens
wworde verslonden door de kille golf
Van de eeuwigheid. Op ijzige klippen
Slaat het purperen lichaam te pletter
En de donkere stem klaagt
boven de zee
Zuster van stormachtige melancholie
Zie een angstig bootje verzinkt
Onder sterren,
In het zwijgend gelaat van de nacht.*

Waarom bescheur ik het van de slappe lach om deze vertaling? Van Estelle Boelsma? Omdat ik draaierig en misselijk ben van de verschrikkelijke woordendrukte rond die andere Estelle van die eeuwige ex-voetballer met nog eeuwiger grijns?
Langdradig met Madame Bovary als excuus. Waar weet ik al niet meer. Laat maar hangen waar - beter zo. Maar waarom kan ik niet mijn eigen herinnering dirigeren?

Vannacht droomde ik me terug Zeedijk 1973. Hoogte Sallie en Gerrie. Van alle kanten ontplofte vuurwerk om en aan mijn lijf. Een nachtmerrie. Ooit was vuurwerk kunstuiting betaald door adel en aanverwanten aangrijpend prachtig. Import uit China.

Nee waar ik nu voor ga is sneeuw. Echte, van Ida Gergardt(1950)

Sneeuw

Wij hebben niets meer dan het witte blad van noode,
waar - zooals zuiver sneeuwen op de aarde dwaalt
de overluchtsche vlucht van de gedachte daalt,
door ééne wenk der wimpers tot dit uur ontboden.

Wij waagden éénmaal ons, het overvele ontvloden,
in 't hart der stilte, wit van een volstrekt gemis.
Waar aanvang nam wat thans dit levend sneeuwen is,
hebben wij niets meer dan het witte blad van noode.


Weg met die herrie dus, verwoord mij voelbaar koele vlokken. Of bevlok mij doorzichtig klaar wit uit hemelen.


* Zestig Gedichten uit binnen- en buitenland - Prometheus 2008

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 29 december 2012


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.3 met 6 stemmen 217



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)