Franse frietpraat
Punt is dat het allemaal zo gevoelig ligt. De pijntjes van zolder, catastrofe na strofe schrijven alsof het niet lijden kan en wij maar zo goddelijk zingen van: " Hij weet niet hoe, hij weet niet hoe, hij weet niet hoe. "
Op het verkeerde been uit woorden gezet, met de inkt amper droog achter de oren...zette je een keel van een aardappel op en droop alle shit af in jouw voetsporen. Even naar zijn schoenen kijken...super, hij loopt er nog steeds naast.
Om door een vingertje te halen...kom likken aan wie zo dik er bovenop ligt. Het is niet de kers of de ouwe taart, maar het vervelende van spanning is dat het zo lekker weg snijdt...net zo dwars tegen alle wetten van jouw natuur in, luistert het ook zo nauw om in alle vrijheid te schrijven: snuif je wel vaker in de spiegel van de kapper voor de smaak...wat weer niet in het juiste perspectief valt te lijmen en dan moet het nog zeker rijmen ook...
Dan ben je zeker ook van de partij Tegen etenstijd vervuilde poëzie en het kwijl aan de muren zit? Wat zure regenbogen erbij, heb je een dijk van een gedicht met als enige beperking dat je pas na de dood er beter door wordt.
Tussen kunst en kritisch
Er rijdt een bus van hot via herrie
gesprekken die nergens naar toe gaan
aandoenlijk als kutjes en kalfjes bij de thee
even dacht ik nog aan poëzie
opgesloten in uitgestreken gezichten
haal ik in mijn erker als dromenvanger tevoorschijn
het is de kerstverlichting maar
met van die lampjes die er niet meer toe doen
vanmorgen heb ik alles eruit geflikkerd
als ik mijn goddelijke gang wil gaan
is het zo slecht nog niet bij Superman stil te staan
en ik geef hem mijn zin
poëzie is als sfeer wat luchtig om een vinger wikkelt.
Geplaatst in de categorie: algemeen
ik zeggen moet, alleen dit "meesterlijk goed"!