Land van begrensde mogelijkheden
Dat ik liever niet naar Amerika op vakantie wil, dat weet zo langzamerhand iedereen in mijn omgeving. Niet omdat ik er van uit ga dat er allemaal bedriegers zoals bijvoorbeeld Lance Armstrong rondlopen. Het is, denk ik, meer een algemeen gevoel van onbehagen dat mij overvalt zodra er iets Amerikaans opduikt. We weten natuurlijk allemaal wel dat veel Amerikanen in alles beter willen zijn. En niet zo maar een beetje.
Bij de Olympische Spelen heeft de USA altijd de grootste ploeg en zullen ze er alles aan doen om veruit de meeste medailles te winnen. Heeft er iemand ooit vijf gouden plakken verzameld in zijn sport, dan zal het altijd een Amerikaan zijn die er nog meer wil hebben. Amerikaanse films zullen altijd de grootste, spectaculairste en meest succesvolle uit de geschiedenis zijn. De bekende bokser die zichzelf „The greatest“ noemde was vanzelfsprekend een Amerikaan. En natuurlijk moest de Stars and Stripes als eerste op de maan geplant worden.
Als je het zo bekijkt is het logisch dat een man als Lance Armstrong in dat land opgroeit. Een man die tot het uiterste gaat om niet alleen zichzelf maar ook zijn land aan de top te krijgen. En dus moesten de vijf Tour de France zeges van vier mannen overtroefd worden; niet zes, maar meteen zeven overwinningen.
Dat meneer Armstrong het kijkplezier van miljoenen mensen, inclusief mijzelf vergald heeft, is een feit. Dat hij opnieuw bewees hoe verziekt de Amerikaanse mentaliteit kan zijn, is ook een feit, in ieder geval voor mij. Ik zou, misschien wel met een heleboel anderen, kunnen proberen een schadeclaim in te dienen. In Amerika schijnt dat te kunnen. Daar kan alles.
Dus niet. Het land van onbegrensde mogelijkheden is Amerika niet meer. Gelukkig.
Geplaatst in de categorie: oorlog