Aandacht!
‘En wie ben jíj? Ik was 16 en verbaasd, bijna op het geïrriteerde af, over de manier waarop het mij gevraagd werd. De belangstelling naar wie ik was, wat ik deed en - later - hoe het met me ging; ik was er door uit het lood geslagen. Een volwassene, die je met vriendelijke en heldere oogopslag geduldig bleef aankijken tot je de simpele vragen beantwoord had; het was een andersoortige planeet waar ik met deze ontmoeting voor het eerst kennis mee maakte.
Aandacht. Oprechte aandacht. Veel ervaring had ik er nog niet mee, in de beperkte kleine kring beneden de rivieren waar ik opgroeide. Belangstelling voor jou persoonlijk reikte vaak niet verder dan een oppervlakkig antecedentenonderzoek. 'Van wie bende gij d’r enne?' was - in dialect - het toppunt van belangstelling van de kant van de moeders en soms vaders die je bij je vrienden thuis tegenkwam. Je deed het er mee, verwachtte niet anders, sterker nog, het was wel zo handig, als je kwam om plaatjes te draaien of voor wat dan ook.
Deze erudiete moeder van een vriendin, afkomstig uit het westen van het land, nam geen genoegen met een oppervlakkig of half antwoord, om er vanaf te zijn. En – tot grote weerzin van deze vriendin – won mijn waardering het van de verbazing en irritatie. Gemeende belangstelling zorgt voor een klein huppeltje van de ziel. Bij jezelf, maar ook bij anderen, als je zelf in staat bent om met aandacht te luisteren. Gemakkelijk is het niet. Daarvoor is voor de meesten van ons training nodig.
En die training is er. Training in mindfulness of aandachtstraining is hot. Massa’s mensen doen nu aan deze vorm van 'Boeddhisme-light': meditatie-oefeningen, maar dan zonder de religieuze saus. Na een lichte burn-out volgde ook ik een training ‘mindfulness’. Niet zozeer om te leren belangstelling op te brengen voor anderen – al hoorde ik thuis dat die ook wel wat aandacht konden gebruiken - maar aandacht voor jezelf. Aandacht voor je lijf: wat voel ik? En aandacht voor je geest: welke gedachten houden je bezig? Het doel is beseffen dat je een dashboard hebt dat kan helpen je prettiger te voelen. Dat je gedachten of emoties herkent en accepteert, ook als ze negatief zijn. Oprechte aandacht geven aan dat wat je belangrijk vindt doet wonderen.
En zo kan het gebeuren dat je op een avond in een spiritueel centrum met verschillende mensen die ook hun dashboard beter willen begrijpen bijeen bent, de ogen gesloten. Van de begeleidster van de cursus krijgt iedereen één rozijntje in de handen gedrukt. De opdracht is te onderzoeken hoe de rimpelige gedroogde druif in je handen voelt, hoe het ruikt, en, als je het in je mond steekt, hoe dat voelt, wat de bite is en hoe het smaakt. Er is zeker een kwartier voor deze studie uitgetrokken. Een deel van die tijd ben ik kwijt aan de gedachte dat onze begeleidster ook naar het toilet is geweest, maar dat ik er geen kraantje heb kunnen ontdekken.
Ik heb de training inclusief een stilteweekend afgerond. Het werkt. Maar het gaat niet van zelf. Om de hoek van het toilet zat trouwens een wasbakje, ontdekte ik na de les met het rozijntje. Soms denk ik aan dat rozijntje, als ik op een zwak moment bij een biertje binnen 15 minuten een partij borrelnoten naar binnen werk. En aan de moeder van deze vriendin. 'Metselen', noemde ze dat gedachteloze innemen. Zij had geen aandachtstraining nodig. Afgelopen week is ze overleden. Ze verrichtte kleine wondertjes.
Leven met aandacht. Probeer het ook eens. Maar het zal ploeteren blijven, voor velen van ons.
Geplaatst in de categorie: filosofie
aandachttraining
428
Geef je reactie op deze inzending:
Nu dus ook voor jou, om te zeggen dat ik het een fijn onderwerp vind. En dat je het goed hebt weten te verwoorden.