Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Pauzewoning

Men only. Zo zag mijn weekend eruit. Hèt jaarlijkse moment om de klokken gelijk te zetten. Zonder interventies van het andere geslacht. Voorheen werd er nog weleens vanaf het weekendverblijf naar het thuisfront gebeld. Maar dat lijkt minder te zijn geworden, in de loop van de jaren. Of het valt mij in elk geval minder op als er met de liefjes thuis wordt gewhatsApped.

Het is eigenlijk wel zo relaxed, zonder die voortdurende verbinding. Bij thuiskomst vertelt mijn zoon dat mijn vrouw de eerste lentedag aan het consumeren was op een terrasje met een vriendin. 'Die vriendschap zou wel eens eindig kunnen zijn,' zegt hij samenzweerderig. Hij laat me de tweet zien waarin de vriendin meldt dat ze met M.V. op een terras zat. V is mijn achternaam en als M ergens een hekel aan heeft dan is het wel het ongeoorloofd toekennen van mijn achternaam aan haar. Dat mijn zoon dergelijke tweets ontvangt is op zich al bijzonder, maar hij is bevriend met de zoon van deze vriendin en dan gebeurt dat. Tja.

Mijn vriendin en ik zijn getrouwd, maar we hebben dat altijd als een formaliteit beschouwd. Dat ik haar van oudsher vriendin noem, roept soms verbazing op. 'Maar jullie zijn toch getrouwd?' hoor ik dan. Soms is mijn vriendin mijn partner, en, om er vanaf te zijn, soms mijn vrouw. Dat geneuzel hoe je elkaar noemt vinden met name onze kinderen behoorlijk irritant.

Tijdens het weekend kwam het huwelijk als instituut ter sprake, toen een van mijn makkers aankondigde te gaan trouwen. 'Ze gaat zeker ook zijn naam dragen,' voegde hij er aan toe. Zij is jonger dan hij. Het was voor hem een worsteling geweest, zoveel was wel duidelijk. Hij was – buiten mij – niet de enige, zo bleek. Al was die afweging door de anderen – postmoderne generatie Nix-ers die nergens in geloofden en dus ook niet in een huwelijk – al langer geleden gemaakt. De een was om dezelfde formele reden getrouwd, een ander beschikte over een samenlevingsovereenkomst. 'Ik stel mijn partner altijd voor als mijn huidige vrouw', lichtte een van ons toe. 'Ik noem haar meestal mijn toekomstige weduwe', zei een ander. Mannen onder elkaar.

'Weet je wat wij gaan doen?' zei mijn vriendin, nadat we enkele weken terug een ontspannen weekend in Amsterdam hadden doorgebracht. 'Ik ga weer daar wonen!' Voor we in ons huidige provinciestadje zijn neergestreken, hebben we namelijk enige tijd in de hoofdstad samen gewoond. 'Over niet al te lange tijd zijn de kinderen het huis uit, dan gaan wij scheiden. We verkopen de boel, jij huurt hier een kleinere woning. Dat gaat gemakkelijker als we scheiden. Dan houden de kinderen hier een thuis en wij pendelen heen en wanneer het ons uitkomt.' Ik vond het een interessante gedachte. Ik heb langer in Amsterdam gewoond. We hebben lange tijd een latrelatie gehad. Bovendien heb ik een moestuin die niet zo gemakkelijk mee verhuist.

Nu blijkt dat onze stad beschikt over - ik verzin het niet - pauzewoningen. De plaatselijke woningcorporatie heeft woningen speciaal bestemd voor mensen, die na een scheiding dringend behoefte hebben aan eigen onderkomen.

De scheiding komt steeds dichterbij. Of het een groot feest, een housewarming, of alleen een formaliteit wordt, daar moeten we het nog maar eens over hebben.

Schrijver: de Thuistoerist, 8 april 2013


Geplaatst in de categorie: huwelijk

4.8 met 4 stemmen 413



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)