Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Snelweg poëzie

Vertraging als je met de trein reist is vervelend. Zeker als je, zoals wij deden, bij een reis voor het werk eerder vertrekt om nog wat meer uit een buitenlands verblijf te halen. Ik reisde met een collega. Twee dagen later nemen we daarom dankbaar het aanbod van een mede-conferentiebezoeker aan voor een terugreis met zijn auto. Ik reis bij voorkeur met de trein, maar nu even niet. Dan is het extra zuur als je er vervolgens twee uur over doet om alleen al Antwerpen te passeren.

De opwinding van de dikke middelvinger die we richting Belgische en Nederlandse Spoorwegen opsteken verdwijnt snel als we op de E17 tussen Gent en Antwerpen solidair opgevangen worden door drie rijstroken vol medeweggebruikers met een slakkengangetje. Zeker een uur vertraging, volgens de VRT Radio. Ergens verderop zal deze overgaan in een 'harmonicafile'. Nooit van het bestaan geweten, maar dat verandert als we op schaarse momenten opgelucht tot voorbij de 100 accelereren om vervolgens weer vol in de remmen te gaan om stapvoets verder te rijden.

Het doet iets met je, zo tergend langzaam rijden. Je kunt niet zeggen dat de stemming er binnen – ik reis met drie landgenoten – er beter op wordt. Van de hoerastemming over de lift en een naderend pinksterweekend – de Tom Tom gaf eerder aan daar slechts 3 uurtjes van verwijderd te zijn – blijft niets over. Geen kwaad woord over mijn reisgezelschap, maar je behoefte aan persoonlijke ruimte blijkt in zo’n auto groter te worden naarmate de snelheid zakt. Anders dan in een trein, waar de stemming nog weleens in grote joligheid kan omslaan als de rampspoed maar groot genoeg is. De aankomsttijd op de Tom Tom slokt gestaag een steeds grotere hap op uit ons naderende lange weekend.

Gesprekken vinden nu nog sporadisch plaats. Ze becommentariëren slechts de berichtgeving over de files. Of er is discussie over welke rijbaan de snelste is. Nu en dan stokt ook dat gesprek. Buiten is nauwelijks meer te zien dan geluidschermen, chagrijnige of stoïcijnse medeweggebruikers, de onderkanten van vrachtwagens en opspattend water. Wat ook niet helpt is dat – door een verhitte motor? – de ventilator het begeeft en de ruimte verandert in een voortsukkelend Turks stoombad.

Onze laatste strohalm om de tijd aangenaam door te komen is de poëzie. Snelweg poëzie. Onbegrijpelijke graffiti op de meest bizarre plekken. En reclame op vrachtwagens. 'Ssst. Deze trailer is fluisterstil.' 'Thuis op iedere vloer.' 'Gezond samen met de boer.' De mooiste is van Belgische komaf. Hoe kan het ook anders. Het duurt even voor ik 'm door heb. Maar het voordeel van zo’n file is de herkansing. Je passeert meer dan eens de auto naast je, of wordt door hem ingehaald. Het is een hele smerige truck. Op de portier van de cabine staat de URL: 'bakske.com'. Bij een twee en derde keer passeren zie ik 'm ook op de container achter op de truck staan. Mooi!

Schrijver: de Thuistoerist, 20 mei 2013


Geplaatst in de categorie: reizen

4.0 met 3 stemmen 230



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)