Knuffel mij

Het waren altijd jongetjes.
Ze haalden het bloed onder de nagels van de juf vandaan. Ze leken heel stoer want ze deden hun dingetjes meestal helemaal niet stiekem. Dingetjes zoals een pen door de klas gooien terwijl de juf gewoon keek. Ze lieten zich gewillig de klas uit sturen om vervolgens bij het raam op de gang een poppenkast op te voeren.
Om vervolgens een nog bozere juf te trotseren. Wat een lef. Lachen man.

Nu weten we; die jongetjes waren zielig. Het waren de jongetjes van thuis-geen-aandacht. Het waren de jongetjes van jij-kunt-toch-helemaal-niks-goed. Het waren de jongetjes uit de sociaal zwakkere milieus. In hun woordenboek was het woord knuffelen doorgestreept.

Ook ik had zo’n jongetje. En ik moest aan hem denken toen ik weer iets over banken las op de voorpagina van de krant.
Zo’n bank is eigenlijk dat jongetje. Telkens maar weer in het middelpunt willen staan. Het uiterlijk vertoon is heel stoer maar daarachter schuilt een bang en eenzaam ventje dat alleen maar lief gevonden wil worden. Knuffel mij, schreeuwt het.

De juf stuurde hem de klas uit. Want die had nog vijfentwintig andere kinderen die ook aandacht nodig hadden. En op een zeker moment is het óp bij de juf. En die ene krijgt al zoveel aandacht. Ga jij je maar melden bij de directeur.

Zo zou het ook moeten gaan bij de banken. Als je zo in het zicht van de juf met rommel gooit, altijd maar weer in het middelpunt wil staan ten koste van anderen, dan ga je je maar melden bij de directeur. Die bedenkt dan een passende straf, stuurt een brief naar je ouders en vraagt na een paar dagen of je er iets van geleerd hebt.

Een bank is gewoon een zielig jongetje uit een sociaal zwakker milieu waar het woord knuffelen uit het woordenboek is geschrapt.
En die ouders van die bank, dat zijn de aandeelhouders. Maar die zijn nooit thuis. Die hebben wel wat beters te doen dan zich bezig houden met knuffelen.

bank banken crisis banken crisis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.8 met 4 stemmen 155