Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Product van deze tijd

De jonge vrouw aan de kassa bij de supermakt is een kind van deze tijd. Of een product van deze tijd, dat is in dit geval beter op zijn plaats. Razendsnel helpt ze de klanten voor mij. Die moeten zich behoorlijk inspannen om het moordende tempo bij te houden. Ze hebben het ene artikel nog niet in hun wagen gelegd of de volgende drie liggen alweer te wachten. De vrouw vertrekt geen spier en rekent af met een wat arrogante blik op haar gezicht.

Ze lijkt een typisch product van managers die hun medewerkers trainen om zo snel mogelijk zo veel mogelijk klanten de winkel uit te werken. Dan kan de vrouw, als er even geen klant is, haar eigenlijke werk doen: het vullen van de schappen in de buurt van de kassa. Ook die opdracht moet dan binnen een bepaalde tijd gedaan zijn volgens de managers. Dat bedenk ik me allemaal terwijl in de rij sta.
Had ik niet moeten doen. Ondertusen stapelen mijn boodschappen zich op en de vrouw gaat maar door. Ik vraag of ze misschien iets langzamer kan werken. Ze kijkt mij niet aan en houdt stug haar tempo vast. Blijkbaar heeft ze van de managers opdracht gekregen om het contact met de klant tot het minimum te beperken.

Ze noemt, zonder mij aan te kijken, het bedrag dat ik moet betalen en vraagt of ik cash betaal. Ik wacht demonstratief tot ze kijkt, want die desinteresse begint behoorlijk irritant te worden. De vrouw straft mijn aarzeling af door een greep in de kassa te doen. Ze houdt het eventuele wisselgeld al in de hand.
“Dat is aardig”, zeg ik. “Ik krijg al geld terwijl ik nog niks betaald heb. Wat een geweldige supermarkt, hier kom ik graag nog eens terug.” De vrouw kijkt mij opnieuw niet aan, haar gelaatstrekken lijken nog iets strakker te worden. De klant na mij gniffelt. Ik wacht nog heel even en overweeg of ik de muntjes die ik in mijn portemonnee verzameld heb, eens lekker rustig ga uitleggen op de balie. Maar dat vind ik, zoals altijd, te vervelend voor de wachtenden achter mij.
Ik geef toch maar het biljet aan de vrouw. Ze pakt het aan zonder op te kijken en wenst me een fijne dag. Werktuiglijk, uitdrukkingsloos en toonloos. Maar ze doet het, want dat heeft ze van haar manager geleerd.

Schrijver: Rob Chevallier, 5 augustus 2013


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.8 met 5 stemmen 199



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)