Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Intact! Of niet soms?

Het lekkerste telkens uitstellen. Om later te missen. Overkomt me te vaak. Seniorenkwaal? Gold helemaal bij de Fellini Exhibition in EYE, het nieuwe filmmuseum. Rond de fameuze Italiaanse regisseur Federico Fellini(1920-1993). Mazzel dat ze laatste zaterdag tot 24.00 uur openbleven.
Fellini staat hoog aangeschreven bij mij. Nog altijd dank ik Peter Andriesse voor zijn referaat (1968, tijdens benzinepompdienst bij Kriterion Zeeburgerdijk) met als strekking dat leven zonder Fellini ontoelaatbare zelfverminking was.

Vooral toen ‘Otto e mezzo’(8½, 1963) en ‘Giulietta degli spiriti’ (Giulietta en de Geesten, 1965). De eerste films waarin Federico verhaallijnen vrijwel geheel loslaat en kiest voor het beeld.
Fantastisch hallucinante films. Die noopten tot zelf invullen. Hij liep vooruit op de tijdgeest. Onze relatie met de werkelijkheid kwam op de tocht te staan. De kwaliteit van onze observatie. Wat onderscheidt waan van realiteit. Hoe gek kun je normaal zijn. Kortom de warboel met Bob Dylan, Laing, Goldfinger, the Happy Hooker, Vous permettez monsieur, Jan Cremer, Light my fire, Amsterdams Dodenboek, Brandend Zand, Wie is van Hout, Let’s Twist Again, Provo, Françoise Hardy, de actie Tomaat, Midnight Cowboy, HELP, Dennendal, etc.

Die tentoonstelling bood ongelooflijk veel. De insteek is dat Fellini ook als cineast herkenbaar tekenaar blijft. Zijn beelden moeten het doen. Tekeningen worden naast resulterende filmbeelden getoond. Acteurs maken de tekeningen meer dan waar. Fellini duivelskunstenaar. Iedere zaal andere filmfragmenten levensgroot genieten: La Strada (1953), uiteraard La Dolce Vita (1960), Amarcord (1973) en Roma (1971) mijn favorieten, Casanova (1976) etc.
Merkwaardig genoeg geen Satyricon(1969). Misschien de minst toegankelijke, maar wel bizarste. Nog steeds vragen oproepend zoals in hoeverre thema the Summer of Love was, of toch Oud Rome.

Fantastisch trouwens dat filmmuseum EYE. Alleen al als ruimtelijke sensatie. Binnenste buiten aan het IJ. Met 4 filmzalen, waarin Amarcord en ‘La città delle donne’ (Vrouwenstad) draaien. Ik kies Vrouwenstad. Om te kijken of ik er nu anders tegen aan zou kijken. In 1981 oordeelde ik: drammerig vrouwonvriendelijk. Die film kon echt niet herinnerde ik me.

Maar wat zien ik nu? Fantastische film. Welk een humor! Tot drie kwart ligt de hele zaal regelmatig in een deuk. Steeds voor heel even. Daarvoor zit er teveel spanning op, er gebeurt te veel simultaan, de vragen rijgen zich aaneen. Marcello Mastroianni als de sullige Snàporaz die zijn ogen sluit op voorzegging van de bedwelmende schoonheid Bernice Stegers staande tegen de boom.

De struise boerin die Marcello neemt in een kas. Haar moeder die woest de verkrachting onderbreekt. De fenomenaal viriele Dr. Xavier Katzone die dagelijks zwijmelt voor één vrouw, het standbeeld van mamma. De feminiene drugslesbiennes in drie auto’s. In de donkere nacht buiten. Het wonderbaarlijke herintreden van vele figuren in latere episodes. Hoe is het mogelijk dat ik deze film in 1981 zo vreselijk vond?

Hoewel, het vermogen standpunten te herzien is nog intact. Ha, een signaal van nog aanwezige vitaliteit. Één check die positief uitvalt voor de senior…..
Later begrijp ik dat deze film algemeen geherwaardeerd is. Iedereen viel toen over de meester heen.
Potjandrie, zijn mijn standpunten zo ingebed in de tijdgeest?


Zie ook: http://www.youtube.com/watch?v=-hYLTZt98nA

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 28 september 2013


Geplaatst in de categorie: film

4.7 met 6 stemmen 233



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)