Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Verwondering

Ik bezoek mijn vriendin in het ziekenhuis. Haar twintigjarige kamergenote is vier maanden zwanger. Ze gaat haar hele zwangerschap al dagelijks over haar nek. We hebben met haar te doen. Ze werkt bij Schnitzel XXL. Mijn vriendin is vegetariër. Samen op een kamer. Zoiets kun je niet verzinnen. Op het moment dat we de bekende kokgeluiden horen, ontstaat er een kort gesprek. Ze blijkt net even gerookt te hebben. Ik ben met stomheid geslagen. Ik stamel iets van ‘het is de baby die over zijn nek gaat.’ Uren later baal ik nog van mezelf. Ik vind mezelf veel te mild geweest. Ik had haar als een vader keihard de waarheid moeten zeggen.

In de kantine drink ik een kopje koffie. Mijn vriendin eet een frisse salade. Ik kijk wat om me heen. Ik houd nu eenmaal van observeren. Wederom ben ik verwonderd. Links verdwijnen enorme suikerkoeken in een oud echtpaar met uitpuilende truien. Alsof ze gestolen hebben. Rechts stoeit een klein jochie met een enorm bord patat en twee frikadellen. Een groot glas frisdrank voor zijn neus. Aan werkelijk iedere tafel zitten mensen troep weg te werken. Vulling in plaats van voeding. We zitten godverdomme in een ziekenhuis! Mijn vriendin en ik delen elkaars gedachten. We komen uit bij Jamie Oliver die het junkfood in de ban deed op diverse scholen. Moeders die bezorgd hun kroost gingen bijvoeren door de hekken. Met hamburgers.

Waarom zitten we eigenlijk in een ziekenhuis? Waarom heet het geen gezondheidshuis? Ik denk aan de Japanse wetenschapper Emoto. Hij is bekend vanwege zijn onderzoeken naar waterkristallen. Hij liet glazen water invriezen waar prachtig tegen gezongen werd, waar tegen gescholden werd, waar lieve woorden tegen gezegd werden en waar positieve of negatieve woorden op geplakt werden. De liefdevolle benadering van het water bracht schitterende kristallen voort, de donkere benadering het tegenovergestelde.
De mens bestaat voor meer dan zeventig procent uit water. Een stimulerend woord op de gevel zou de bewoners mooie kristallen geven. Nu doen de zieken wat hen wordt opgedragen, namelijk ziek zijn.

Weer buiten valt mijn mond wederom open. Patiënten van alle leeftijden spoeden zich naar de rookzone. Ze gaan op krukken, in rolstoelen en met rollators. Sommigen hebben grauwe gelaten. Al moeten ze kruipen. Roken zullen ze.

Een goede vriendin zei ooit tegen mij: ‘zolang je je kunt verwonderen, weet je dat je leeft.’ Vandaag troosten deze woorden meer dan ooit.

Schrijver: René Turk, 6 oktober 2013


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.0 met 4 stemmen 204



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Leonie Vloermans
Datum:
6 oktober 2013
Schrijver en vriendin behoren vast tot ´ons soort mensen´. Dus eten zij slechts verantwoord voedsel, en ventileren zij regelmatig rijke en diepe gedachten. Heel anders dan de beschimpte sukkels in de tekst. Die eten verkeerd, roken en zijn verslaafd aan frikadellen. Opvoedkundig deugen deze losers ook al niet. Althans, de column lijkt in deze richting te duiden. Nu ja, als je dan toch door en door fatsoenlijk bent in 'verwondering', dan kun je net zo goed een knetterende vloek in je proza smijten. De gedachte aan de term Gezondheidshuis vind ik daarentegen wel origineel.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)