Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Herinnering Verlicht

Afgelopen woensdag weer ‘Herinnering verlicht’, avondherdenking 2013 op de Nieuwe Ooster. Amsterdam. Nabestaanden kwamen weer in groten getale de rustplek van hun overledene bezoeken. Met lichtjes, beeldende kunst, poëzie, verhalen en muziek ruimte om gezamenlijk te herdenken.
Zoals een mevrouw zei: ‘Het hele jaar ben ik hier in mijn eentje voor mijn man. Alleen vanavond voelt dat echt anders. Samen.’

Steeds meer mensen verlichten eigen graven. Dat wordt gestimuleerd. Geeft extra accenten. Er gebeurt ongelooflijk veel verspreid over deze mooie plaats. Ik stond onder een witte paraplu met lampje verlicht te declameren. Als één van de drieëntwintig Witte Dichters. Voelde me opgenomen in die maalstroom als in een bewegende hoge spirituele gevoelsorde. Onderwijl steeds hetzelfde gedicht opzeggend in steeds hernieuwd contact. Mijn gedicht bleef meer dan ooit hetzelfde bij voordracht. Het stond als een huis.

Het is zwaar. Hoe zwaar merk je pas achteraf. Verdriet, allerhande treurig stemmende verhalen, wij staan ervoor open. Middels een in deze verdrietige kaders bij uitstek voor onszelf sprekend gedicht.

Jos van Hest, initiator en redacteur vraagt dichters en beoordeelt hun gedichten speciaal voor Herinnering Verlicht rond thema 'dood' gemaakt. Gevraagd toegankelijkheid (“gedicht dat zich na één keer horen al grotendeels ontvouwt”), geen humor, sarcasme of ironie. ‘Er zijn nog genoeg andere kleuren: troost, (wan)hoop, verwondering, vertwijfeling, verzet, aanvaarding, etc.’ Bedoeling is een zo breed mogelijk scala van gevoelige (h)erkenningspunten. Waarbij zelfs dan tevoren niet is in te schatten wat de avond je zal brengen.

Eenmaal aan de gang kun je niet half open staan. Wat je ook doet: aankijken, staan aan de kant, voordragen, praten, luisteren, alles kan alleen met volledige overgave en inzet. Mijn gedicht was directer persoonlijker. Betrof tafeltennisvriend Edo. Van wie we in 2013 veel te vroeg afscheid moesten nemen. Juist vanwege dat persoonlijke wilde ik per se op een zijpad staan. Zodat ik hem ingetogen recht kon doen.

Ook op dat stille pad stonden velen stil om betrokken te luisteren. Gevolgd door vaak zeer persoonlijke uitwisselingen. Vragen soms waar geen antwoord op is maar die om aandacht schreeuwen. Heftige verdrietuitingen waar een schouder verlichting brengt. Naar een graf met je gedicht om mee te rouwen.

In diversiteit veel treffende gedichten. Jos van Hest werkt zeldzaam betrokken ambachtelijk en gewetensvol. Hij begeleidt zo nodig tot gedichten passende kwaliteit vertonen.
Ik wil er één hier ophalen, van Co Woudsma. Speciaal ook voor mijn oude vriend Wilmar - 2012 aan rookverslaving overleden en hier gecremeerd:

Schuur

Na al die jaren ruikt het hier
nog steeds naar sigaretten
en dat terwijl het raampje meestal open staat.

Hecht zich de ziel, vol nicotine,
aan het gereedschap, aan de hengels,
kilometers van het graf?
Co Woudsma - 2013

Het verdriet verdwijnt niet, gedeelde smart wordt geen halve smart. Maar samen stemmig delen is duidelijk opsteker voor velen. Ook om aan terug te denken, weer naar uit te kijken. Het ritueel is in zekere zin onbepaald: ieder heeft zijn eigen ander verdriet. Maar toch. We zijn ieder apart wel mooi gezamenlijk op aard, die herkenning. Bij benadering.

www.nederlands.nl/nedermap/dagcolumn/dagcolumn/133273.html?zoekresultaat=ja


Zie ook: http://www.denieuweooster...verlicht-avondherdenking-2013/

Schrijver: Jos Zuijderwijk, 2 november 2013


Geplaatst in de categorie: overlijden

4.5 met 8 stemmen 258



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)