Kleine stapjes, hoog water.
Ze onthouden wat je ze belooft, maar om een beker vast te houden, glijdt langs ze heen.
Een complexe wereld en tegelijk zo simpel dat ik mij erin thuis voel. Hier is geen ruimte voor verwachtingen; denk maar niet dat je morgen weer net zo ontroerend begroet wordt als vandaag en wat nou helpen...deze dame doet het zelf wel. Dan kijkt ze je nog net niet weg. Het lijken geen kinderen hoor, ze begrijpen in het klein, zo anders dan wij doen.
Hij werd daar in die stoel eigenlijk te kijk gezet. Moest dat nou echt, er zo'n machtsstrijd van maken? Snap je dan niet dat dit kleine breekbare vogeltje nooit uit jouw scherpe klauw zal willen eten? Zijn ogen mogen dan weinig focussen, hij ziet wat zijn geest aan kan.
Dus nam ik de tijd bij zijn arm om hem aan mij te laten wennen. Ik en mijn babbels en het ging nergens over. Geen antwoord. Hij lachte nooit echt, zijn handen friemelen maar wat met zijn kleding en soms kijkt hij me even aan. Voor mij leek het net of ik al mijn geduld, die ik anders zo snel verlies in de gewone wereld, had opgespaard voor het juiste moment, voor hem; omdat hij dat het meest nodig heeft.
Weet je nog van de zomer...jij aan de ene kant en zij aan de andere. Moest zo hard lachen om het gezicht wat je trok en zij maar zingen en die schommelbank alle kanten op zwiepen...of die keer dat ik mocht helpen in bad, waste zijn rug, heel voorzichtig. Zo mager, één en al botten. Er is geen vluchtig vertrouwen, het is volledig. En ik denk maar zo dat hij vaak genoeg over het hoofd is gezien...oh hij zit wel graag zo, stilletjes in alle drukte. Maar hij kan zich niet goed uiten, soms is het moeilijk om meer dan wat flarden aandacht te geven; er komt nauwelijks response, mensen zijn dan al gauw geneigd om naar voren te buigen en luidkeels vragen of hij iets wil. Ruimte, want er mankeert niets aan zijn oren.
Met kleine stapjes en hoog water...ik voel trots wanneer hij met heel minieme gebaren laat weten dat hij nodig moet, als hij meer moeite had met slikken van zijn eten en vorige week verraste hij me door zelf aan zijn pap te beginnen. Niet alles lukte; hij heeft geen enkele klik met dieren en meer dan een grimas kreeg ik er niet uit. Soms fluisterend een hallo of gedag. Maar als ik het hem vraag, krijg ik een schattig kusje in de lucht, nog net niet tegen mijn wang.
Ik zal nooit weten wat hij onthoudt, misschien ben ik in zijn krappe wereld binnen de minuut vergeten...ze zeggen wel dat je nooit teveel moet hechten aan deze bewoners, dit is de afdeling dementie, je moet het los laten zodra je naar huis fietst. Yeah right. Hoe kan ik nou afscheid nemen van iemand die niet naar me uitkijkt, maar wel op het puntje van zijn stoel gaat zitten als ik er weer ben? Ik had nog zoveel meer moeite willen doen en het enige wat overblijft zijn de wandelingen. Dat is iets tussen hem en mij, ik heb het beloofd. Hij wordt hier goed verzorgd, samen met elf anderen. En daar sta je dan...omdat houden van iemand geen functie heeft.
Geplaatst in de categorie: emoties
je zorg is toevertrouwd, ga zo maar verder in deze maatschappij.
duidelijk en voor iedereen leesbaar.
Maar het is dezelfde Monique!
Goed gedaan.