Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Gehandicaptenzorg

De gehandicaptenzorg staat onder druk.

Nou hebben een paar van mijn beste vrienden een mentale beperking, tenminste dat vermoed ik, en dus vrees ik dat ook zij het heel erg moeilijk gaan krijgen. Wie het nog moeilijker gaan krijgen zijn de familieleden van die vrienden. Want helaas leven we sinds kort in een participatiesamenleving en dat betekent onder andere dat je geacht wordt veel meer zelf te doen op allerlei gebied, met name de zorg.
In Rotterdam is het al zover dat je een bijstandsuitkering mag genieten als je ook wat bijdraagt aan de samenleving zoals afval prikken bij de plantsoenendienst, of je nou HBO of WO bent opgeleid of niet. Uitkeringstrekkers zijn allemaal gelijk zo is de gedachte.

Natuurlijk hebben sommige mensen een schop onder hun kont nodig om tot iets te komen. Er zijn mensen die heel hard kunnen werken mits ze maar een externe prikkel krijgen. Maar elke maatschappij zou trots moeten zijn op de nietsnutten. De lanterfanters. De straatslijpers.
Je moet geen maatschappij willen waarin alles geregeld is, waarin iedereen een min of meer eerlijke bijdrage levert, waarin iedereen een vast te stellen economische waarde heeft.

De lapzwansen en de slampampers zijn van alle tijden en worden misschien wel het mooist beschreven in De uitvreter van Nescio. Vincent van Gogh was in zekere zin ook zo’n uitvreter. Geen cent te makken en toch maar doorschilderen en doordrinken. We hebben ze nodig. Al is het alleen maar omdat iemand die anders doet en denkt dan de massa onvermoede hoogtepunten kan bereiken.

Managers, toch niet het volk dat nou als zeer betrouwbaar bekend staat, nemen wel eens een jaartje sabbatical, om even te nietsnutten, om de batterij weer op te laden. Dat is blijkbaar alom geaccepteerd want je hoort er nooit iemand over klagen. Iemand die een wat langere periode van zijn leven een sabbatical wil nemen mag dat blijkbaar niet. Dan komt het vingertje. Er zit blijkbaar een limiet aan een sabbatical.

Ik vind het een heerlijke gedachte dat er mensen zijn die niet mee willen doen met de rest. Laat die leeglopers lekker hun gang gaan. Ze laten zien dat er een alternatief is. Misschien broeden ze op iets moois. Stel je toch voor dat Van Gogh afval had moeten prikken in Zundert. Iedereen heeft zijn eigen tijd nodig om de batterij weer op te laden en sommige batterijen zijn gewoon lek.

Mensen met een mentale of geestelijke beperking hebben niet gekozen om minder of geen bijdrage te leveren aan de samenleving. Die verdienen zoveel mogelijk zorg door goed opgeleide medewerkers. Een manager met sabbatical? Hup, drie jaar lang meedraaien in de snoezelruimte. Anders moet je de helft van je riante pensioen terugstorten.
Of schrijf een opstel over je bewezen bijdrage aan de samenleving.

Schrijver: Marcel Harmsen, 22 november 2013


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.3 met 3 stemmen 212



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Monique Methorst
Datum:
22 november 2013
Email:
moi636yahoo.com
Mobar: Niet meer worstelen met dat idee, de politiek schuift alles maar op ons, ze maken er zelf een puinhoop van.
Naam:
mobar
Datum:
22 november 2013
Ik behoor tot de groep die in deze column wordt beschreven, maar heb mijn heil ook niet in de psychiatrie gevonden.
Ik worstel wel met de vraag over wat mijn bijdrage aan de maatschappij is. Ik schrijf gedichten en maak af en toe nog schilder- en tekenwerken, maar dat heeft economisch geen enkele betekenis. Maar er zijn ook momenten dat ik denk dat het heel belangrijk is wat ik doe, en dan onderschrijf ik daarmee de conclusie van dit schrijven over de actualiteit.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)