Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Beleef!

Het goede nieuws is: Arnhem heeft een nieuwe openbare bibliotheek. Prinses Beatrix opende Rozet, het gebouw waar de bieb in zit, eerder deze maand. Het Arnhemse boekenpaleis is gelijk uitgeroepen tot beste bibliotheek van 2013. Toe maar. En ik geef toe, het is een prachtig gebouw. Hoog, smal en met smalle verticale ramen en lange reliëfwanden rijst het pand op in een voorheen doodse hoek van de binnenstad. Binnen voelt het gebouw door de transparantie in alle richtingen open en ruim. Het uitzicht op de stad vanaf de enorme trap in de vide is geweldig. De beleving van de ruimte is van een totaal andere orde dan die van de oude bieb. Dat is ook de bedoeling van de architect, begrijp ik van een medewerker. De belevingswereld van de bezoeker was een uitgangspunt voor het ontwerp.

Maar welke bezoeker? Mij is niets gevraagd. Als ik het gebouw binnenkom forceer ik een glimlach om mijn mond. Ik wil niet de indruk wekken dat ik gebiologeerd in het kruis sta te staren van meisjes in minirokjes die mij wijdbeens over de dubbele trapleuning tegemoet komen glijden. Toch lijkt het erop dat vooral deze meisjes is gevraagd naar hun beleving. Nog voor de entree van de bieb ligt een reuze-aardvarken op zijn rug. Daar mag je op klimmen. Bleef het daar maar bij, maar ook binnen moet er van alles te beleven zijn. Naast de trapleuningen bevindt zich tussen de schappen met kinderboeken op de derde en de volwassenafdeling op de tweede verdieping een glijbaan. Voor je zoiets in een woonwijk realiseert, ben je twee jaar overleg met de buurt verder. In de belevingswereld van de moderne bibliotheekbezoeker past het speelattribuut kennelijk moeiteloos. 'De wraak van de architect' vertrouwt een andere medewerker me toe. Omdat de bieb te veel hamerde op een extra verbindingstrap tussen de verdiepingen. Onder de glijbaan ligt inmiddels een dikke mat om ernstig kinderleed te voorkomen. Nu struikelen volwassenen op zoek tussen de leefwerelden WAAR! en SPANNEND! over deze veiligheidsvoorziening. Omdat ze niet begrijpen dat in een bibliotheek onder een glijbaan een mat hoort te liggen.

Precies naast de plek waar de kinderen landen bevindt zich één van de schaarse plekken waar je de catalogus nog kunt raadplegen. Staand. Ook hier dicteert de kleuter de maat, want het ingebouwd scherm zit bij mij op buikhoogte. Tijdschriftenbakken zitten weer te laag, voor de koffieautomaat is een nieuw betaalmiddel bedacht.

Het gejoel van de kinderen verdraag ik nog. Het zijn de aanmoedigingen, vermaningen, betuttelingen en het eindeloze onderhandelen van de ouders waardoor mijn belevingswereld instort. Meestal zijn het bezorgde moeders; 80% van de volwassen bieb-bezoekers is vrouw. Maar op de doordeweekse pappadag of zaterdag zijn het ook vaders. In een jack van The North Face, Mammut rugzak met bidon op de rug en op Iowa bergschoenen beklimt hij samen met Bart-Jan, Floris en Fleur de trappen. Met als hoogtepunt van de expeditie: de glijbaan!

Na de zesde keer 'dit is echt de laatste keer, Bart-Jan' verlang ik naar een andere wereld. Ik doe een moord voor alfabetisch gerangschikte boeken onder een laaghangend systeemplafond. Ik snak naar de lucht van stoffig verouderd papier, natte jassen en zweet. Ik wil Floris, Fleur en hun vriendjes terug in hun eigen hok met Dolfje Weerwolfje. Mèt hun ouders. Doe mij in plaats van de kinderachtige trefwoorden gewoon weer op nummer gerangschikte schappen voor informatieve boeken, want dat zoekt makkelijker. Ik verlang naar de vanzelfsprekende rust die uitgaat van mensen die zoeken of lezen en verstoord opkijken als er ergens te hard of te lang gepraat wordt.

Zijn we nu allemaal kleuters, of ben ik een ouwe zeur?

Schrijver: de Thuistoerist, 30 december 2013


Geplaatst in de categorie: actualiteit

3.8 met 6 stemmen 311



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)