Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

De droom

Gisteren had ik een droom. Een vriend van me had een feest georganiseerd en was aan het opruimen. Ik had afgesproken dat ik hem zou helpen en een derde persoon die verder niet erg duidelijk was, hielp ook mee. Hij was wat op afstand.

‘Ik maak me zorgen om mijn moeder,’ zei mijn vriend onder het werken. ‘Ze is de laatste tijd zo somber.’

Hoe precies weet ik niet, maar ik besloot naar zijn moeder te gaan. De moeder zat in een fauteuil bij een raam en keek de kamer in, waar ik binnenliep. ‘Hoe gaat het met u?’ ‘Goed.’ Ze klonk als het graf. Ik vroeg door. Ik moest het er verder maar niet met haar zoon over hebben, ‘maar ik voel me zo nutteloos,’ gaf ze toe. ‘Vroeger kon ik hem helpen, maar nu doet hij alles zelf. Dat is ook goed hoor, maar ik kan niet eens meer boodschappen doen.’

In mijn droom legde ik uit wat ze wel kon doen. ‘U kunt belangstelling tonen, dat vind hij belangrijk.’ Die vriend van me was zo’n typische Nederlander die het niet kon laten om zijn zelfstandigheid te tonen en die nooit om hulp, laat staan om goedkeuring zou vragen, maar ik kende hem. Ik had hem immers zelf gedroomd. ‘Hij wil er toe doen, en u kan ervoor zorgen dat hij het gevoel heeft dat hij ertoe doet door te laten merken dat hij er voor u toe doet.’

Schrijver: Jan R. Lønsing, 6 februari 2014


Geplaatst in de categorie: familie

3.0 met 3 stemmen 146



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)