Geloven in Valentijn

Het mooie van een orale traditie (ik heb zelf toch wat moeite met dit begrip; alsof er ook een anale traditie bestaat), het mooie van een orale traditie is dat een verhaal zich kan ontwikkelen en aanpassen aan de tijd. Op het moment dat een verhaal wordt opgeschreven, versteent het verhaal en is het zoals het geschreven staat.

Over Valentijn bestaan een aantal legendes en het is ook nog eens onduidelijk welke Valentijn wordt bedoeld en of die twee Valentijns misschien zelfs niet dezelfde zijn.
Onze Valentijnsdag is hoogstwaarschijnlijk terug te voeren op een martelaar die tijdens zijn leven in conflict kwam met de Romeinse Claudius II.

Ooit was er een pre-Bijbel- en pre-Korantijd waarin men elkaar verhalen vertelde en mondeling doorgaf. Ooit was er een pre-sprookjes tijdperk waarin de verhalen met levenswijsheden zich moeiteloos aanpasten aan de tijd. Verhalen waren dynamisch. Helaas voor die dynamiek werd het schrift uitgevonden.
Betekenis werd waarheid. (al hebben sprookjes daar gelukkig minder last van).

Is het waar dat Sint-Valentijn ooit in het geniep een stelletje trouwde waarvan de een Christen was en de ander heiden omdat hij vond dat de liefde zwaarder woog? Is het waar dat Sint-Valentijn vlak voor zijn dood de blinde dochter van zijn cipier genas (een wonder verrichtte!) door haar een brief en een bloem te sturen?

Het is allemaal waar als je erin wil geloven. Dat is het mooie van verhalen. Volgens mij is een verhaal een reis in je hoofd. Die reis maak je zelf en een reisleider is er niet. Soms kom je iemand tegen waarmee je de reis samen wil maken. Dat is voor mij Valentijnsdag.

Sint-Valentijn was een kale dwerg die Lieveheersbeestjes in een potje verzamelde en altijd groene onderbroeken droeg. Het is heerlijk om te kunnen geloven in je eigen Valentijn.

Valentijn geloven Si geloven Sint-Valentijn

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 152