Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Aangifte

Toen ik acht jaar was, bleek op een middag mijn Ferrari rode fiets gestolen. Ik weet niet meer of ik ontroostbaar was, maar ik denk het wel. De rode fiets had ik cadeau gehad voor mijn laatste verjaardag. Ik was er ontzettend blij mee.

Mijn jeugd speelde zich veelal buiten af. En naast voetballen en slepen met stokken zat ik vaak op de fiets. Als wielrenner een blokje fietsen in de wijk of stuiteren over zanderige paden. En natuurlijk slippen. Heerlijk!
Een fiets was in mijn bezit meestal geen lang leven beschoren. Het was dan ook geen wonder dat ik de oude fiets van mijn broer had gekregen. Met mijn jeugdige vertrouwen in eerlijkheid, dacht ik oprecht dat deze fiets nieuw was. Knalharde banden, glimmende spatborden en een Donald Duck bel. Een geschenk uit de hemel.
De fiets was van mijn jongste broer geweest. Hij was ouder dan ik, maar ik heb een nog oudere broer. De broer van wie ik mijn fiets kreeg, was vroeger het tegenovergestelde van mijzelf. Alles lag keurig geordend in zijn kamer, zijn speelgoed bleef altijd netjes en nooit was hij iets kwijt.
Diezelfde middag nog ging ik met mijn vader naar het politiebureau. Erg spannend voor een knulletje van acht. We woonden in een middelgrote plaats in het zuiden van het land. Het was in de jaren tachtig en een politiebureau zat anders in elkaar dan nu. Natuurlijk, ook toen was het een bureaucratisch apparaat. Alleen hoorden steekpartijen en moorden niet tot de dagelijkse beslommeringen.
Zo anders dan nu, was het toen.

Het internettijdperk lijkt ook de veiligheid kapot te hebben gemaakt. En er wordt zelfs aangifte gedaan tegen politici. Ons land lijkt helemaal niet meer op hoe het vroeger was. Ik schaam me dan ook elke dag voor de toestanden in Nederland. De meest vreselijke misdaden worden gepleegd en de meest idiote criminaliteit lijkt geaccepteerd door de maatschappij.
Via internet kun je eenvoudig aangifte doen, zo lees ik op de site van de politie. Bij stap één moet je eerst kiezen of ‘het strafbare feit’ in Nederland of het buitenland is gepleegd. En daar begint de moeilijkheid voor mij al. De politie noemt de aangifte die ik doe al juridisch rechtvaardig. Want elke aangifte wordt als ‘strafbaar feit’ geregistreerd. Of heeft de politie een rotsvast vertrouwen in de Wakers van de Wet?
Ik kies voor binnenland.
Bij stap twee loop ik meteen vast. Ik ben geen voorstander en geen tegenstander van politici. Maar wanneer ik aangifte zou doen tegen één van hen, valt de volgende keuze me zwaar. Is er geweld tegen me gebruikt of ben ik bedreigd. Er schieten diverse uitspraken van politici uit alle hoeken van onze Tweede Kamer door mijn hoofd. En beide opties lijken mogelijk.
En het wordt nog erger.
Ik kan ook kiezen voor ‘U bent opgelicht’. Als ik terugkijk naar elke stem die ik heb uitgebracht op Gemeentelijk, Provinciaal en Landelijk niveau zou dit ook van toepassing kunnen zijn. Immers wordt er binnen elk partij over regeren of besturen gesproken. Tijdens de campagnes denkt iedere partij Kabinetsleden, Provincieleden of Wethouders aan te kunnen dragen. Helaas kunnen in de politiek, net zoals bij het koekhappen vroeger, niet alle kinderen tegelijk onder het touw staan. Dat geeft mij weleens een opgelicht gevoel. Immers doen partijen voor de verkiezingen deze belofte. En zoals iedereen weet maakt belofte schuld.

Nu ik vast loop via internet zou ik naar het bureau moeten gaan.
Mijn ogen dwalen af en kijken door de ramen naar de bomen die bewegen in de wind. De grijze wolken die voorbijtrekken in de lucht. Ik denk aan al het geweld in ons land. En in mijn hoofd hoor ik mezelf roepen ‘Minder minder minder!’

Schrijver: Gustaf Kreuz, 6 april 2014


Geplaatst in de categorie: actualiteit

3.0 met 3 stemmen 163



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Monique Methorst
Datum:
6 april 2014
Email:
moi636yahoo.com
Ah, een nieuwe dagcolumnist, gefeliciteerd! Mooi verwoord deze.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)