Ambachtelijk
De meivakantie is begonnen. Met Koningsdag nog wel. Zelf houd ik meer van reizen dan van spijkerpoepen en koekhappen.
Vrijdag was ik in Bastogne. Vernaamd naar de koeken. Of zou het toch andersom zijn? Ik heb er even rond gelopen. Mocht ik ooit eigenaar worden van een koekjesfabriek, dan zou ik mijn koekjes niet aan deze plaats verbinden.
Een lange straat met veel verkeer. Aan weerskanten van de straat winkels. Ook de vertrouwde Nederlandse ketens zitten er. Wanneer je deze straat door loopt kom je uiteindelijk bij een soort parkeerterrein. Daar staan veel autos. En het werd me direct duidelijk dat inparkeren niet de hobby is van de inwoners hier.
Ik stak het terrein over en zag al gauw een groot groen ding. Een tank. Ik liet het beeld even op me inwerken en ik had al snel medelijden met het ding. Eind 1944 was er een flinke slag uitgevochten bij Bastogne. Uiteindelijk was er sprake van een overwinning op de Duitsers. Maar de heroische winst na vier jaar oorlog, werd absoluut niet onderstreept door het metalen ding op het rommelige plein.
Na een nachtje slapen vervolgde ik mijn weg via de bekende Route de Soleil. Ergens onderweg passeerde ik een bordje ‘Femme sans Téte’. Eronder stonden drie krulletjes die water moesten uitbeelden. Omdat dit blijkbaar niet genoeg duidelijkheid gaf, was het bordje ook nog blauw gekleurd.
Er moest hier dus een riviertje zijn.
Rijdend met een behoorlijk vaart, keek ik goed om me heen. Maar water zag ik nergens. Als ik net over de vangrail keek, zag ik gras en in de verte wat dorpjes. Maar water was er met deze snelheid niet te bekennen. Net voordat ik me begon af te vragen waarom dit bordje dan geplaatst was, schoot me de vertaling binnen. ‘Femme sans Téte’ is een ‘Vrouw zonder hoofd’.
Een erg merkwaardige naam voor een rustig riviertje ergens tussen Nancy en Dijon. Iets minder geconcentreerd reed ik verder. Zou hier in de middeleeuwen een vrouw onterecht veroordeeld zijn?
Ik filosofeerde verder.
Nadat deze vrouw de Guillotine op haar nek had gekregen, kwam zij overeind en rende weg van de plaats des onheils. Het hoofd bleef roerloos achter met de ogen en mond wijd open. Als een bezetene is ze er vandoor gegaan. Uiteindelijk is ze de rivier ingelopen.
Zonder hoofd is het lastig uitkijken.
Vervolgens heeft niemand meer wat van haar vernomen. Er is weken gezocht. En deze ‘Femme sans Téte’ is een mythologisch persoon geworden in deze streek. De rivier die ik niet kon zien, is naar haar vernoemd.
Verklaringen geven me de veiligheid dat alles mogelijk is in het leven.
En ineens moest ik er aan denken dat het die dag de eerste Koningsdag was. Ineens verdween alle mythologie uit mijn lichaam. Bij een tanktstation stopte ik voor een koffie. Ik keek om me heen, naar de andere reizigers en voelde dat ik leef.
gmail.comGeplaatst in de categorie: actualiteit
Reizen
147
Geef je reactie op deze inzending: