Kyteman

Ik was erbij. De jamsessie van Kyteman in Tivoli. We schrijven maandag 26 mei van het jaar 2014 en The Kyteman Orchestra stond twintig mens sterk op het popperig lijkende podium van de zaal die een groter verleden heeft dan toekomst. Vriend Peter had een kaartje over, of ik meewilde. En óf ik dat wilde. Iets na half negen begon het spektakel.
De koppies stonden gespannen. Ineens begon het. Het openingsnummer van twintig minuten was een voltreffer. Hoe kan een band hier nog overheen?
Er werden nummers gespeeld die nog nooit eerder gespeeld waren en nooit meer gespeeld zullen worden. Dit was impro op zijn allerhevigst; jazz, klassiek, pop, fanfare, geen allegaartje van zomaar wat muziekstijlen maar een consistente combinatie daarvan uitgevoerd door zwaargetalenteerde musici onder leiding van een hyperbeweeglijke muzikale leider.
Wat heeft Colin Benders een lelijke rug maar wat is die rug met die armen een feest om naar te kijken.

De muziek was schitterend. Vaak werd een nummer vanuit een voorzichtige solo opgebouwd. Er werd gezocht naar een beat, een ritme, een hartslag. Er werd gekeken, geloerd. Wat gaan de violen doen? Wat doet de tuba? Waar stuurt de dirigent ons heen?
De linkerpianist verrekte bijna zijn nek door het kijken naar de bassist. Contact.
Er werd met blikken gecommuniceerd. Met handen. Met het hele lichaam.
Eigenlijk keek je naar een mimevoorstelling die voornamelijk draaide om muziek. En wat was dat spannend om naar te kijken.

De toetsenist in het midden keek dan weer verwilderd, dan weer gelukzalig, dan weer vertwijfeld. Er werd gelachen toen een nummer na een daverend slotakkoord toch niet afgelopen bleek. Een vierkwarts ging al improviserend over in een shuffle en weer terug. Wat was hier allemaal aan de hand?
Het was improvisatie maar elk nummer leek compleet, perfect, grandioos, af. Soms werd er ook gezongen. Was dit ook improvisatie? Je wist het niet, het maakte alles alleen maar spannender. Kijk, daar zit de dirigent op de grond, hij neemt een slok uit een flesje en dirigeert alleen nog met zijn vingers. Mag dat?

Waar ik naar keek waren de ‘lijntjes’ tussen de muzikanten waar, zoals Colin me later toevertrouwde, hard op is gerepeteerd. Ja mensen, zelf heb ik sinds maandag een ‘lijntje’ met Colin zelf, wij zijn on speaking terms, wij praten met elkaar.
Oké, hij stond gewoon te signeren naast het toilet en hij nam de tijd voor een babbeltje maar ik voel me vrienden voor het leven.

Bestaat er een waardige manier van afscheid nemen van het Utrechtse Tivoli? Waarschijnlijk niet, er gaat iets voorgoed kapot. Maar Kyteman bracht een prima boodschap: Je kunt iets schitterends maken als je het samen doet en op elkaar let.
Bedankt Kyteman.

Kyteman Utrecht Tivo Utrecht Tivoli

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 7 stemmen 178