Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Nalatenschap

Ome Harrie reed tot voorbij zijn tachtigste levensjaar nog auto. In zijn geval was dat een Fiat Panda. Geen grote, want dat was hij met zijn één meter zestig zelf ook niet en hij was alleen. De auto was net zo bejaard als hij. Hij wachtte na een bezoek ooit met vertrekken omdat het regende en zijn ruitenwissers het niet zo goed deden. Of wij wel wisten wat dat niet kostte, twee nieuwe ruitenwissers? Of het wel verantwoord was dat hij überhaupt auto reed, vroegen wij ons als familieleden wel eens af. Hij had af en toe last van duizelingen. 'Dan zet ik de auto gewoon even langs de kant van de weg', zei hij dan.

Ome Harrie is niet meer. Zijn generatiegenoten zijn nu bijna allemaal dood. Zaterdag bezocht ik het feestje voor de 90-ste verjaardag van een tante. Deze mensen groeiden op in jaren dertig en stichtten gezinnen na de oorlog. De meesten begonnen met niets. Ze laten hun met moeite verzamelde spaarcenten na aan onze generatie. Ome Harrie had geen kinderen. Ik kreeg ook een deel van zijn nalatenschap. De Panda kostte meer aan verwijderingsbijdrage dan hij opleverde. Maar van zijn spaarcenten koop ik goede tweedehands ruitenwissers, vier wielen en alles wat er tussen zit, als ik zou willen.

Met deze generatie verdwijnt niet alleen een verkeersveiligheidsprobleem. Met deze mensen verdwijnt het besef om weinig of niets te bezitten en tegelijk weinig perspectief te hebben op goed betaald werk, ontplooiing, goed onderwijs, huisvesting. Hard werken, sparen en niet goed in staat zijn de geneugten hiervan letterlijk te consumeren, typeert deze generatie. Alles voor de kinderen of zelfs andermans kinderen. Het is iets waar mijn generatie al moeite mee heeft om zich iets bij voor te stellen. Laat staan onze kinderen: de kleinkinderen van de noeste spaarders. Ik vrees dat ze met minder dan wat ze nu kennen genoegen moeten nemen.

Mijn generatie heeft de oorlog niet meegemaakt. We zijn groot gebracht in huizen met goed sanitair, een tv en een Mammoetwet. We weten hoe we geld moeten opmaken. Onze kinderen hebben straks te maken met ouders die het – als het nog kan - voor zichzelf plezierig willen maken op hun oude dag. Zíj kunnen vast uitkijken hoe ze onze mantelzorg gaan organiseren en financieren. Als erfenis krijgen ze een restschuld op een half afbetaalde hypotheek, nul spaargeld, misschien een auto waarvan de ruitenwissers het doen. En dan maar hopen dat die is afbetaald…

Schrijver: de Thuistoerist, 14 juli 2014


Geplaatst in de categorie: afscheid

3.9 met 8 stemmen 402



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Brigitte
Datum:
18 juli 2014
Hoi Chris, het is goed om verhalen als die van ome Harry te blijven vertellen. Wij kennen ook zo'n oom. Hij vertelde ons hoe hij voor Philips werkte, altijd op de fiets daarnaartoe, met een pakje boterhammen tussen de snelbinders. Nooit gedacht dat hij zelf een rijtjeshuis zou bezitten en met zijn vrouw van de oude dag kon genieten. Meestal op de fiets en met de kleinkinderen. Het stemde ons tot bescheidenheid.
Je laatste alinea is vast ironisch bedoeld, of niet? Met het besef van ome Harry in het achterhoofd kunnen we ook genieten van de zo'n door de bomen en de maneschijn bij nacht, zonder exquise oorden aan te hoeven doen, toch? Of een etentje bij de buren ,ook gezellig, gaan we met zijn allen sterren kijken!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)