Illusie
Het lijkt er steeds meer op dat ik beter tot mijn recht kom als ik rust ervaar. Een gevaarlijke zin, want het is een constatering gestoeld op mijzelf als primair verbeterpunt op de aardbol. Natuurlijk, verbeter de wereld maar begin bij jezelf.
Dat is ook een uitleg.
Maar stel dat dit waar is, in hoeverre stelt het leven mij in staat om dit ook te doen? Gedeeltelijk kunnen we ons leven ook leven zoals we willen. Maar in grote lijnen gaat het één kant op. We moeten met de stroom mee.
Het is wat ik al vreesde toen ik puber was.
Maakt het eigenlijk wat uit om beter tot je recht te komen? Het is vreselijk egoïstisch om dit te willen. Het draait alleen om mij. En ik zou een omgeving om mij heen willen, die mij meer gaat brengen wat ik nodig heb.
Is dat een illusie?
De nacht zou wel volstaan. Ik wijk dan af van het idee, dat ik een volmaakte plek zal vinden. Dat zet ik opzij en ik doe dus meteen een concessie. Maar ik zoek dan een zo goed mogelijk alternatief. En merk al direct dat streven naar het volmaakte wordt ondermijnt, door 'the second best thing'. Zo typisch in het leven.
Is mijn hierom constatering dan niet waardevol? Ik kan het denken, maar niet waarmaken. Maakt mijn brein mij gek, of streef ik naar innerlijke perfectie? Een soort marteling van jezelf, want het is bij voorbaat onhaalbaar.
Natuurlijk is de gedacht op zich waardevol. Ik kan gebruik maken van de kennis over mijzelf. Ik kan meer uit mezelf halen wanneer ik dat nodig acht. Maar het leven wordt geleefd. Ook wanneer we dat anders zouden willen.
Al doen we nog zo ons best.
Geplaatst in de categorie: filosofie