Slavjansk
Ik las vanochtend een verhaal van iemand die voor de opstandelingen werkte in Slavjansk en andere plekken in Oost Oekraïne. Zij werkte als Pr-medewerker, ze was Duitse en wilde de misdaden van haar ouders die voor de nazi’s hadden gewerkt neutraliseren. Zij staat, vrees ik, opnieuw aan de verkeerde kant van de geschiedenis. Haar vijand zijn geen fascisten en haar bazen worden aangestuurd door een ouderwetse elite van machtspolitici die momenteel het Kremlin bevolken.
Wat haar verhaal interessant maakt, is de volledige overtuiging van haar eigen gelijk. Ze heeft verschrikkingen van de oorlog met eigen ogen gezien – een oude vrouw bedolven onder het puin van haar eigen huis, dode kinderen. U kent dat natuurlijk wel. Het zijn de bekende slachtoffers die altijd door de vijand zijn gemaakt en nooit door de eigen partij en die rechtvaardigen dat je terugschiet.
Misschien is haar oorlog absurd, maar haar overtuiging is oprecht. En dat is leerzaam voor ons toeschouwers van de oorlog. Wij moeten niet al te hard oordelen over haar – ook al is ze gevaarlijk. We moeten erkennen dat er in een oorlog vele waarheden zijn en dat je, om te overleven, heel veel misdaden van de eigen partij moet wegredeneren om het eigen gelijk overeind te houden. Want als jouw eigen partij zich net zo vreselijk gedraagt als de vijand, wat dan? Je zit al in een leger. Je bent een partij. Niemand zal je meer geloven als je voor de kritische waarheid kiest. Ik zie het al op vergaderingen – ook daar zie ik mensen feiten wegredeneren en de eigen standpunten verheerlijken. Ook bij een veilige vergadering wordt al te veel kritiek weggewuifd of nog vaker: weggeblazen. Ongewenste waarheden worden op de vergadertafel niet geduld.
Als u al toestaat dat kritiek verboden is in de relatieve veiligheid van uw werk, hoe kunt u dan van deze mevrouw verwachten dat ze haar tot op de tanden bewapende en gefrustreerde triggerhappy strijdgenoten kritisch beschouwt?
home.nlGeplaatst in de categorie: oorlog
Slavjanks
173
Geef je reactie op deze inzending: