Vroeger (3)
Voor het eerst sinds lange tijd bezocht ik De Efteling. Herinneringen aan vroeger werden geopend, doorkruist door momenten uit het heden. Een beetje zoals het park is opgebouwd. Het Sprookjesbos is herkenbaar voor elk kind. Maar door de voortdenderende tijd inmiddels ook voor elke volwassene. De latere en vaak wildere of op zijn minst spannendere attracties, zijn typisch vermaak uit het heden.
Tussen De Vliegende Hollander, de Pegasus en de Python ingeklemd, kun je niet ontkomen aan de sensatie die er ook te vinden is op het park. Lang in de rij, een wilde rit en de spanningsboog is weer weg. Deze vorm van 'genieten' is nog steeds erg populair.
Maar niet aan mij besteed.
Later wandel ik door het Sprookjesbos. De rood witte paddenstoelen met hun muziek doen me denken aan de vergeelde foto's in mijn jongensplakboek. Want waar ik zelf ook met mijn telefoon een foto schiet, torste mijn vader vroeger een gewicht met zich mee om foto's te schieten. Voor mij betekende dat goed stil zitten en vooral niet bewegen. Want wat de Pentax camera registreerde, werd onherroepelijk vastgelegd op het kodakrolletje in het apparaat. Dagen, soms weken later pas, zag ik de foto weer terug. Nu houd ik mijn telefoon voor het gezicht van mijn zoon en hij kijkt tevreden naar de foto die ik heb gemaakt.
Een bezoek aan het Sprookjesbos is een vluchtige. Ik betrap mij er zelf op dat we niet eens de tijd nemen om alle sprookjes rustig te beluisteren. En nog erger, ik kan hem geen enkel sprookje meer van A tot Z vertellen! Het schaamrood staat me op de kaken.
Mijn zoon en dochter genieten met volle teugen van alle gekkigheid om hen heen. Trots lopen vader en moeder achter hen aan. Want gelukkig hebben zij wel dezelfde pret als wij vroeger in het Sprookjesbos. De zeven geitjes aan tafel zijn ook grappig, zonder dat je het hele sprookje kent. En we lopen in snelle pas langs de boze wolf voor de deur. Want die ziet er iets minder vriendelijk uit.
Wanneer we om sluitingstijd naar de uitgang lopen, hebben we nog lang niet alles gedaan en gezien. Nog later wanneer ik in de auto in de achteruitkijkspiegel kijk, zie ik dat mijn zoon in slaap is gevallen. In zijn armen klemt hij het blauwe Sprookjesboek dat we voor hem hebben gekocht.
Zo zullen heden en verleden zich nu en in de toekomst heerlijk blijven verstrengelen.
gmail.comGeplaatst in de categorie: kinderen
Efteling
132
Geef je reactie op deze inzending: