Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Herdenken

Als je familielid is verdwenen met de MH17 kun je meedoen met de nationale rouw. De rouw van een natie. Een natie die geen eenheid is, want de ene politieke partij wantrouwt de andere politieke partij: het is een randstadkabinet, zegt Buma. Er moeten minder, minder, minder, zegt Wilders. De NAM moet de schade vergoeden, zeggen de aardbevende bewoners in Groningen en de NAM vindt dat ze al genoeg doet. Staatssecretaris Van Rijn moet aftreden, vindt de SP. Het is moeilijk om een eensgezinde natie te zijn als er geen ramp is, of geen voetbal.

Als je familielid verdwenen is met de MH17 word je uitgenodigd om mee te doen met de nationale rouw die van ons rijke kibbelland weer een eenheid moet maken. Zo dient de dood van je geliefde een nationaal doel. Natuurlijk, ik beledig de organisatoren als ik dit schrijf, maar er zijn zoveel doden te betreuren en sommigen van hen zijn net zo onverwacht, onnodig en toch gebeurd als de MH17. Het verschil is niet de dood, het verschil is de zichtbaarheid.

Het verdriet is echt. Het verdriet is eerlijk en ik geloof ook dat onze koning en koningin, dat onze premier en zijn ministers onder de indruk zijn van het grote verdriet. Ik ben ook onder de indruk van het grote verdriet, maar ik kijk ook de andere kant op en zie daar een vrouw van een vriend die herstellend is van kanker en van een chemokuur en dat juist op dat moment het hart het begeeft. En zij is dood. Mijn vriend is alleen. Zijn drie kinderen zijn alleen. Er komt geen nationale rouw voor kankerpatiënten of voor patiënten die aan een hartaanval overlijden en niemand verwacht dat. Het verdriet is wel even echt. Het verdriet is even eerlijk. En ik geloof zelfs dat onze koning en koningen en hun kabinet ook hiervan onder de indruk zouden zijn als ze op de hoogte zouden zijn.

Ik zeg niet dat we de nationale rouw niet moeten doen. Ik zeg alleen maar dat we als rijk kibbelland misschien iets vaker kunnen denken aan de betrekkelijkheid van alles en dat we daarom minder moeten kibbelen. En meer genieten van elkaar, zolang we er zijn.

Dat zeg ik.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 13 november 2014


Geplaatst in de categorie: familie

4.1 met 7 stemmen 221



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
13 november 2014
Heel mooi van jou, Jan, dat jij in de schaduw van die massale, nationale herdenking van die vliegtuigramp juist het individuele leed van een anders onderbelichte overledene belicht. Je inzet is terecht en je hebt de tragische dood van de vrouw van je vriend en hun drie kinderen gelukkig zichtbaar gemaakt. Het verdriet is wel even echt en eerlijk, schrijf je strijdbaar en openbarend. Natuurlijk verdient die bevriende vrouw van jou net zoveel respect en eerbetoon als die MH17-slachtoffers, die wel massale aandacht hebben gekregen. Maar zeg nu zelf, of Maxima nu publiekelijk een extra traantje wegveegt, dat maakt in wezen geen sikkepit uit en al die verdere poespas ook niet, want zoals je zelf al zei, het verdriet is hetzelfde. Massale media-aandacht maakt daarbij geen verschil. Hoe groots ook de ceremonieplechtigheden, de wrange tragiek neem je er nooit mee weg. En je hebt ergens gelijk door te stellen, dat die dodenherdenking misbruikt wordt om de nationale eenheid te herstellen. Heel scherp gezien. Volgens mij hebben ze jou daarmee beledigd en niet andersom, afgezien van de persoonlijke tragedieverhalen van de nabestaanden, die wel zeker op zich diep schrijnend en hemeltergend zijn. Minder kibbelen en meer genieten van elkaar.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)