Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

Averechts

Op een avond vergaderen zeven mannen en een obese vrouw ergens in het centrum van een grote stad. Ik zit naast de obese vrouw. Een aardig vrouw. Een onzekere vrouw, want altijd bereid om als eerste een grap te maken over haar omvang. ‘Als er beeldvulling nodig is, moet je mij vragen. Ik ben daar heel goed in.’ We lachen. We horen te lachen.

Midden op tafel staat een schaal onwaarschijnlijk vol heerlijkheden van laaggeprijsd allooi. Ik vraag me af waarom, want het is te veel voor ons. Het is allemaal zoet en vet. Ik heb begrepen dat zoet en vet de enige combinatie is, die ons kan doen laten dooreten. Chocola en gebak, het is allemaal zoet en vet. Ik zie er tompoezen staan met grove suikerkorrels op het roze glazuur. Ik zie roomsoesjes. Ik blijf er van af.

De vergadering gaat nergens over. We hadden het met één mailtje ook kunnen afdoen, vrees ik, maar het is gezellig en dat is mede door de tomeloze inzet van de obese vrouw. Ze vertelt over haar schaatservaringen, haar dochtertje, haar ervaringen met andere klanten en ga zo maar door. Ondertussen wordt de schaal vol heerlijkheden langzaam aan leger. Iedereen, behalve ik, doet er aan mee. Het valt niet op dat de obese vrouw de meeste eet en sterker, ik weet het nu nog niet. Maar ik weet wel dat zij heeft meegeholpen.

Aan het eind is de schaal nagenoeg leeg. Ik heb, alleen door alle moed samen te rapen, nog steeds niets gegeten. Ik heb het niet minder gezellig gehad. Als ik even later op de fiets stap, kan ik het toch niet nalaten: ‘Even de kilootjes eraf fietsen,’ zeg ik en ik schaam mij meteen.

Zeg je er wat van? Ik zou haar echt willen helpen, maar zo’n suffe opmerking werkt natuurlijk totaal averechts.

Schrijver: Jan R. Lønsing, 20 november 2014


Geplaatst in de categorie: lichaam

4.0 met 1 stemmen 127



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)