Van kattekwaad tot erger.
Alles is er, op een uitweg na. Maar het mooiste geluid komt nog...zodra die oogjes open gaan heeft ze wat tegen mij. Net niet helemaal lak aan wat ik zeg, zet haar nagels precies zo, als zij over mij denkt; heb nog geen muis kunnen vangen, dus nou ben je aan de beurt en volgens haar kan ik het nu flink schudden. Met alle stekeltjes recht overeind doet ze een stap opzij. Dit gaat nog groot worden...mijn kleine meid groeit me met de dag meer boven het hoofd.
Amper een week verder slaap ik met de plantenspuit naast me, er valt in het donker niet met haar te praten. Dus het speelgoed de kamer uit, ik laat nog geen teen rondslingeren en het volgende wat ik weet is hoe onschuldig dat lijfje de volgende ochtend zich uitstrekt, haar koppie op de contouren van mijn been. En maar rollen met die r, zo dik tevreden.
Er zijn avonden, nachten bij geweest dat ik er zo klaar mee was. Het is niet schattig meer, zodra zij maar kans ziet om me te besluipen, bespringen en genageld op mijn plaats wordt gezet, omdat ik even niet oplet. Dat de huiskamer ontdaan is van alle gezelligheid, als was het een sjoelbak en veegt ze doodleuk de vloer met me aan. Dat ik inmiddels aan een chronisch slaaptekort lijdt, de luxaflex uiteindelijk naar beneden dondert en vrijwel geen hap meer door mijn keel krijg omdat zij er mee vandoor gaat...daar heb ik het niet eens over.
Maar terugkrabbelen is geen optie. Een kitten is geen artikel, er zit geen garantie op. Zo poeslief als een Dushi tegen mijn hand aan leunt...misschien wil ze weten wat mij beweegt om zo op te gaan in woorden en opeens als een Catzilla er pontificaal voor te gaan zitten. Alsof ze heel goed weet dat het over haar gaat, wat rond scharrelen op internet voor de juiste aanpak. En het enige wat daar uit komt, is nogal voor de hand liggend. Punt is, dat mijn handen niet eens interessant genoeg voor een spelletje zijn; vlak voor ik in slaap val duikt ze op mijn gezicht af, zo word ik ook steevast gewekt door haar nagels in mijn tenen. Maar geen flauwekrul op mijn hoofd die eraan denkt met mijn mispoes in therapie te moeten gaan.
Negeren dan maar? Na drie keer wisselen van plaats, geef ik het op. En prompt dat ze voldaan in slaap valt, op schoot. Mijn God, wat is ze lief...dus eet zij voortaan buiten de deur en wanneer het haar teveel wordt in mijn buurt, mag ze daar afkoelen. Doortrapter dan goed voor haar is, voel ik nu pas goed die open deur in mijn rug. Zucht. Zelfs mijn bureau moet aan de kant, krijg je weer dat gehannes met stopcontacten, te korte snoeren.
En ik maar bluffen, op het hoogtepunt jaag ik haar de stuipen op het lijfje. Daarna janken natuurlijk, want vrouw. Begrijp het nou: dit gaat om vrijheid. Alles is er, op een uitweg na. Zonder dollen, haar spelagressie en de heftigheid ervan kwam totaal onverwacht. Het is misschien niet de meest gezellige tijd die ik voor ogen had, toch zijn we stapelgek met elkaar. Dus dat tref ik weer...een kat die zich niet zomaar laat omdopen tot huisdier.
yahoo.comGeplaatst in de categorie: dieren
huisdier
623
Geef je reactie op deze inzending: