Inloggen
voeg je dagcolumn toe

Dagcolumn

STORM

Ik wist waar ik aan begon. De oostkust van Patagonie is niet het meest lieflijke deel van de wereld om te bezeilen. De Drake Passage en Kaap Hoorn in het zuidpuntje van Zuid Amerika zijn berucht. Darwin, die hier met de Beagle ruim voor mij voer sprak over 'droge, zeer harde wind uit het zuidwesten' en 'stormachtig weer'. Niet voor niets worden de wateren tussen de 40-ste en 60-ste breedtegraad de 'roaring forties' en 'furious fifties' genoemd.

Ik vaar mee met zeiljacht 'Anne Margeretha'. Vanuit Uruguay passeren we in zuidelijke richting de 40-ste breedgraad en dat doen we inderdaad gelijk met een stevige windkracht zeven. Maar dat is niets vergeleken met het het tumult waar we iets voorbij Roca Santa Cruz in terecht komen.

'Hou er rekening mee dat je in een van de meest extreem geisoleerde wateren te wereld bent. Je bent op jezelf en de conditie van je schip aangewezen. Je hoeft je in deze zuidelijke wateren bij problemen geen redding van anderen te verwachten. Voor materialen en reparaties ben je aangewezen op steden als Santiago en Buenos Aires, beide ongeveer 2500 mijl verderop.'

9 december 2014. 16.00 uur. Het bovenstaande lees ik aan boord in de Nautical Guide Patagonia & Tierra del Fuego. En dat depressies hier als treinen over je heen denderen. Nu is de oceaan rustig, er waait een kalme wind en er schijnt er een vriendelijk zonnetje. Maar dat verandert snel. Later in de namiddag trekt de wind aan, de lucht betrekt, zeilen worden getrimd en de fok wordt vervangen door de stormfok. Rond negen uur in de avond giert de wind langs de masten. De wind is aangezwollen tot windkracht negen met een enkele uitschieter naar tien.

21.00 uur. Het leven aan boord voltrekt zich nu binnen. De bemanning is alleen nog buiten om te sturen en om om de stand van de zeilen te wijzigen. We bewegen ons moeizaam door het schip. zonder een orientatiepunt buiten weigert het lichaam te accepteren dat alle vloeren onder een hoek van 15 graden staan. De sluitspier weigert dienst omdat andere spieren te hard moeten werken om uberhaubt op het scheepstoilet te kunnen blijven zitten. Het schip beweegt royaal alle kanten op. Een volle bestekla dendert met veel geraas over de vloer. Ook de boeken achter een degelijk vangrek moeten er op enig moment aan geloven. Omdat we scheef hangen is door het raam goed te zien hoe een zeehondje speelt met de golven. Het stormt, maar ondertussen is de lucht weer strakblauw en zien we de zon ondergaan achter een gekartelde horizon.

23.00 uur. Van slapen komt niets terecht. Ik lig schuin tegen de wand, Water kolkt langs de scheepswand van het vooronder waar ik slaap. Op de toppen van golven zweef ik soms letterlijk boven het matras. Regelmatig klapt het voorschip op het water. Als de zeilen worden overgezet klinken de lieren alsof iemand met een klophamer in beton boort. Soms klappert een deur, vallen bekers of rammelt de vaat in de gootsteen heen en weer. Niemand kan zich nu nog klaar maken voor de wacht of gaan slapen zonder een ander te hinderen.

03.30 uur. Ochtendwacht. Ik hijs me met moeite in warme kleding, regenpak, laarzen en reddingsvest. De wind is flink afgenomen maar de golven zijn of lijken nu hoger: de hoogste zo'n vier meter. We varen halve wind, schuin tegen de golven in. Koers 180 graden: Zuid. De lucht is helder als ik het roer overneem. Ik sta wijdbeens om de slingerende beweging van het schip op te vangen. De boeg rijst ritmisch hoog op en duikt dan de diepte in. Uit het zicht totdat buiswater aan weerszijden van de boeg hoog opspat en het schip over de volle lengte van 22 meter weer te zien is. Ik probeer - naast het kompas - ook op de postitie van de boeg ten opzichte enkele sterren en de golven te koersen. We gaan op en neer, ik stuur naar links en naar rechts, ik verplaats mijn gewicht van het ene been naar het andere. Het lijkt een dans, die zich eindeloos herhaalt. In de stuurhut binnen is een bemanningslid paraat en warmt een andere collega van de wacht zich op. De rest slaapt of probeert te slapen. Het gevoel het schip zo door de nacht te loodsen is een bijzondere ervaring. De kick van adrenaline, het gevoel van macht, verantwoordelijkheid en ook nietigheid tuimelen over elkaar, daar aan het stuurrad.

06.00 uur. In het oosten wordt het lichter. Thuis zijn de eerste collega's nu net op kantoor of onderweg. Daar had ik ook kunnen zijn. Had gekunnen. Links van mij kleurt de aanwezige bewolking aan de onderkant dieproze op, vlak voor de zon zich laat zien. Commerson dolfijnen dartelen rondom het schip. De aflossing van de wacht dient zich aan. Jammer.

Schrijver: de Thuistoerist, 16 december 2014


Geplaatst in de categorie: reizen

3.7 met 3 stemmen 187



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Marcel
Datum:
2 januari 2015
Hé Chris, goed om iets van je te lezen (ik zie het nu pas).
Ik ben benieuwd naar de rest van je avonturen. Veel plezier nog!
Naam:
Mw. Van de Wijngaard
Datum:
16 december 2014
Ha Chris,

Heerlijk stuk. Goed geschreven, goede entertainment. Spannend! En blijkbaar niet zeeziek?

Alleen... wordt het niet eens tijd om van pseudoniem te wisselen? Thuistoerist? Hoezo Thuistoerist. Tijdelijk behoorlijk Uithuizig, dan toch! En wie weet waar het nog heen gaat, zoals je bezig bent ;-)

Keep up the good work. Take care.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)